Του alterthess ιανός
Ποτέ
δεν μου άρεσαν. Ούτε οι πρώτες, ούτε οι υπόλοιπες μέρες στις τάξεις του
σχολείου. Όποτε περνάω τέτοιες μέρες έξω από το σχολείο μου – το οποίο συνεχίζω
να το λέω «μου» ενώ… δραπέτευσα από αυτό τον προηγούμενο αιώνα, απόδειξη της
ζημιάς που κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα – και βλέπω τα παιδιά με τις τσάντες
να σέρνουν τα πόδια τους στα πλακάκια της Ικτίνου, μου έρχονται στο μυαλό μέρες
και μέρες… πρεμιέρας με πρωινά ξυπνήματα, βιαστικές επαναλήψεις (σε πολλές
περιπτώσεις πρώτες αναγνώσεις), εφιάλτες με παράλογα τεστ μαθηματικών, βαρεμάρα
σε απίστευτες δόσεις, αλλά και με την αδιαφορία της, σχεδόν άλλο πρόσωπο κάθε
χρονιά, που μέχρι και κάποια φάση με έσβηνε.
Πάντα που άρεζαν οι τελευταίες μέρες του σχολείου, ιδιαίτερα
Η τελευταία μέρα, που ήρθε μάλιστα μετά από έναν απίστευτα ανοιξιάτικο χειμώνα,
με εφόδους στα κοντινά σύννεφα και σκηνές και όνειρα βγαλμένα απευθείας από το
Rumble Fish του Κόπολα, με την Νταϊάν Λέιν, θεά στα 18 της, να περιμένει εσένα,
και όχι τον Ματ Ντίλον, ξημερώματα στο πεζούλι στο Ναβαρίνο. Και τον Αγγελάκα,
κι όμως συνέβη τη δική μου τελευταία μέρα στο σχολείο, να τραγουδάει την
«Ασφάλεια» μπροστά σε ένα πλήθος δεκαοχτάχρονων που είχε πλημυρίσει την
προβλήτα του Ομίλου στη Νέα Παραλία, αυτήν που τώρα πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ.
Παρόλα αυτά, έχει και σπουδαίες φάσεις το σχολείο, έστω ως
παρένθεση ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια. Είναι μία περίεργη, χωρίς ταξινόμηση, φάση
της ζωής σου, όπου πολλά πράγματα συμβαίνουν για πρώτη φορά και σε ένα βαθμό σε
εκπαιδεύουν για το πώς θα τα χειριστείς την επόμενη φορά. Προφανώς μαθαίνεις
και κάτι, πιθανόν να πέσεις και σε κανέναν καλό καθηγητή/καλή καθηγήτρια, που
θα σε βοηθήσει να βάλεις το μυαλό σου να δουλεύει, να καταλάβεις τη διαφορά
ανάμεσα στη ζωή και την επιβίωση, αλλά και ότι ο ποιητής δεν ήθελε τίποτα να πει.
Και το καλύτερο: Αν πιστεύεις πως ο δάσκαλος σου είναι σκληρός, περίμενε μέχρι
να αποκτήσεις αφεντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου