Το ξύλινο παγκάκι…

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Ξύλινο και τρεμάμενο, βιδωμένο στο έδαφος με βίδες μεγάλες και μεταλλικές. Πάντα έτρεμε επικίνδυνα μα ποτέ δεν έπεσε. Άντεξε βάρη, ασήκωτες σκέψεις ανθρώπων, μαύρες μοναξιές και κεφάλια ανασηκωμένα στον ουρανό που αγνάντευαν το καθαρό του μπλε και τα άστρα τα αμέτρητα. Τα πόδια δεν ακουμπούσαν ποτέ το έδαφος καθήμενοι πάντα στο ψηλότερο σημείο του, αυτό που δεν είχε πλάτες να στηριχτείς, τι και αν ο κίνδυνος ελλόχευε και τον γνώριζες; Πάντα διάλεγες αυτή την θέση που τα πόδια σου πατούσαν στο ξύλο νιώθοντας το, ήταν ένα σκαλί πιο πάνω κοντά στα σύννεφα.

Πάνω του χαραγμένα  ονόματα για έρωτες εφηβικούς που έσβησαν αλλά άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στον χρόνο, μηνύματα που δεν διαβάστηκαν ποτέ, συνθήματα – στιγμιαίες γραμμές του μυαλού- αποτυπωμένες με χοντρό μαρκαδόρο που ούτε η βροχή δεν τα ξέπλυνε. Τσόφλια πασατέμπου που κρατούσε συντροφιά την πολύωρη συζήτηση φίλων, γνωστών, αγνώστων, των μαζί και των μόνων, μαρτυρούν τις παρουσίες των εξομολογήσεων στο παγκάκι. Ιστορίες φωναχτές και σιωπηλές όλες ανθρώπινες δηλώνουν την θνητή τους φύση. Μια στάση πριν τον προορισμό σου, ξαπόστασες και ξανά προς την δόξα τραβάς ή ένα σκασιαρχείο που θα το επαναλάβεις; Η στάση του σώματος σου πατώντας στο έδαφος και σπρώχνοντας την πλάτη σου πίσω στην μαλακή ξύλινη πλάκα του μπορεί να σου χαρίσει ώρες ασφάλειας και σιγουριάς και λίγη από την αίσθηση του καινούργιου σπιτιού σου.

Καθισμένοι μαζί και οι δυο, ο ένας δίπλα στον άλλο συζήτηση έντονη καμιά φορά γελαστή συνοδευμένη με σπρωξίματα, αυτά της αγάπης τα ελαφριά. Εκείνος φορούσε μια τραγιάσκα και είχε την συνηθισμένη αμφίεση ενός γεράκου, εκείνη μια περιποιημένη μεσόκοπη με μια λάμψη στο βλέμμα αλλά συνάμα και μια κούραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Σηκώνεται από το παγκάκι πρώτος και πριν την βοηθήσει να σηκωθεί της δίνει ένα φιλί στο μέτωπο, μόλις της ξεπλήρωσε τους κόπους και την αφοσίωσή της, η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του για εκείνη μόλις δόθηκε. Η καθαρότερη εικόνα αλληλοσεβασμού και εκτίμησης που είχα δει ποτέ. Το πιο συγκλονιστικό, αυθεντικό και όμορφο φιλί δόθηκε εκεί στο παλιό ξύλινο παγκάκι ξέροντας πως δεν τους έβλεπε κανείς. Τι και αν ένα ζευγάρι μάτια πάντα θα σε κοιτούν δε θα το μάθεις ποτέ, πάντα θα νιώθεις μόνος, εσύ και εγώ……..