Ένα σχολείο για τον Κανταρά

Ο Κανταρά είναι μόλις 11 ετών αλλά μοιάζει πολύ μεγαλύτερος. Όχι τόσο λόγω εμφάνισης όσο εξαιτίας της ωριμότητας με την οποία μιλάει. «Δεν παίζω, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το παιχνίδι, το μυαλό μου είναι γεμάτο με προβλήματα, πολλά προβλήματα», απαντάει με αφοπλιστική σοβαρότητα στην ερώτηση για το αγαπημένο του παιχνίδι.

Το αγόρι από το Αφγανιστάν φαίνεται να έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών που έχουν πέσει στους μικρούς του ώμους: με τον μπαμπά να βρίσκεται μακριά από την οικογένεια, έχει πλέον αναλάβει ο ίδιος το ρόλο του προστάτη για τη μητέρα και τα τρία μικρότερα αδέρφια του. Στην Ελλάδα έφτασαν πέρυσι τον Αύγουστο και από τότε μένουν στη Μυτιλήνη, σε ένα από τα δωμάτια του κεντρικού διώροφου κτιρίου στις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ, που για μήνες λειτούργησαν, χάρη στο ακούραστο έργο εθελοντών, ως ανοικτός χώρος φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που κατέφταναν στις ακτές της Λέσβου.

Με την ίδια υπευθυνότητα αντιμετωπίζει ο μικρός Κανταρά και τη φοίτησή του στο σχολείο. Ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα της Ε’ Τάξης Δημοτικού στα μέσα Νοεμβρίου και μέσα σε λίγους μόλις μήνες κατάφερε να μάθει να γράφει, να διαβάζει και να μιλάει ελληνικά.

Οι δασκάλες του δηλώνουν εντυπωσιασμένες. «Την πρώτη μέρα που τον συνάντησα είχαμε τη γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο. Αμέσως, μπλέχτηκε με τα παιδάκια της χορωδίας και προσπάθησε να τραγουδήσει κι εκείνος! ‘Μούζικα, μούζικα’, έλεγε και γελούσε», θυμάται η κ. Δέσποινα, η δασκάλα του. «Θαυμάζω τη θέλησή του για συμμετοχή, την όρεξή του να μάθει και τον αγώνα του για να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή», προσθέτει η κ. Χαρά, δασκάλα ενισχυτικής διδασκαλίας.

Από την πρώτη στιγμή, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης αγκάλιασε τον Κανταρά και την οικογένειά του. Η Διευθύντρια, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς προσπαθούν καθημερινά να τους στηρίξουν με κάθε τρόπο – υλικά και ψυχολογικά.

«Εγώ έφυγα γιατί στη χώρα μου, στο Αφγανιστάν, δεν ήμουν καλά. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες, αν στη χώρα σου στην Ελλάδα, δεν ήταν πραγματικά καλά», θυμάται να της λέει σε μια από τις συζητήσεις τους η κ. Δέσποινα. Τώρα όμως ο Κανταρά δείχνει ότι θέλει να ριζώσει κάπου, γι’αυτό και βάζει τα δυνατά του να μάθει καλά ελληνικά. «Νομίζω ότι αν μπορώ να καταλαβαίνω τους φίλους μου, τις δασκάλες μου, τον κόσμο στο νησί, όλα θα είναι πιο εύκολα τότε. Ίσως να φύγουν και τα προβλήματα από το μυαλό μου», λέει.