Επειδή η ζωή είναι δώρο και ας ήρθε σε κουτί στραπατσαρισμένο...

της Παρασκευής Παπία

Άντε τώρα να πείσεις εσύ, η μάνα "ηρωίδα", τις συμπαραστάτριες και συμπαραστάτες πως ένα παιδί με αναπηρία, τι είδους δεν έχει σημασία, δεν είναι "φορτίο". Να τους επισημάνεις απαντώντας τους, πως ο θάνατος σαφώς και είναι το μέγιστο των δεινών που μπορούν να σε βρουν, είναι αμετάκλητος και οριστικός. Να τους πεις το αυτονόητο δηλαδή, πως αποτελεί ύβρι απέναντι στη ζωή την ίδια.

Κανένας γονιός παιδιού αντιμέτωπο με μια διαφορετικότητα δεν θα άλλαζε το παιδί του. Και φυσικά δεν το θεωρεί φορτίο. Δεν διανοείται καν, να μπει στη διαδικασία μιας τόσο άδικης, άκυρης, άκαιρης, ακραίας και δυνητικά επικίνδυνης σύγκρισης.
Οι γονείς τέτοιων παιδιών δεν είναι άνθρωποι προικισμένοι με υπέρ δυνάμεις. Είναι απλοί και καθημερινοί πολίτες που παλεύουν με την κρατική αναλγησία, τον κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμό. Έτυχε να είναι αυτοί. Θα μπορούσες να είσαι εσύ κι εσύ κι εσύ κι εσύ...
Που τώρα λυπάσαι και θλίβεσαι, αλλά χτυπάς ξύλο και φτύνεις στον κόρφο σου ταυτόχρονα που τα παιδάκια σου είναι μια χαρά. Να είναι πάντα γερά όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά αν ήσουν εσύ στη θέση μου, κρατήσου σου έχω μεγάλα νέα, θα έκανες τα ίδια με όλους αυτούς τους γονείς.
Θα αντιμετώπιζες παντοιοτρόπως το πανταχού απόν κράτος προνοίας. Θα απορούσες που κάποιοι σε βάζουν σε βάθρο ως υπόδειγμα υπομονής και παράδειγμα, προς αποφυγήν βέβαια, κακοτυχίας, εσύ απλώς θα συνέχιζες την αυτονόητη και δεδομένη καθημερινότητα σου. Θα έβγαινες από τα ρούχα σου που κάποιοι προτιμούν τον θάνατο (το μνήμα, το χώμα, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια και τα κόλλυβα) από έναν άνθρωπο ζωντανό, έστω διαφορετικό, έστω ανάπηρο. Και δεν θα σταματούσες για αυτόν τον άνθρωπο να προσπαθείς, να ελπίζεις, να χαμογελάς, να τον αγαπάς και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή μαζί του.
Επειδή η ζωή είναι δώρο και ας ήρθε σε κουτί στραπατσαρισμένο...

από τον τοίχο της Paraskevi Papia