Της @ZoeKokalou
Ξημερώνει σε λίγες ώρες για 4η φορά αυτή η μέρα της σφαγής. Απόψε βρέθηκα ανάμεσα σε χιλιάδες διονυσιασμένους ανθρώπους που τραγουδούσαν, χόρευαν, φιλούσαν χείλη και κατάπιναν τόνους αλκοόλ, έκαναν μάγια στο συλλογικό και ενώνονταν στο Ένα. Όλοι, πλην εμού της αποσυνδεδεμένης. Η αιματοχυσία της οδού Zackie Oh, να τι έγκλημα επιτέλεσε: τον αποσύνδεσε από τη βιωμένη ζωή και μαζί του αποσύνδεσε και εμάς. Σ' αγαπώ ούρλιαζε απόψε στα λαιμά μου μια αγαπημένη, κι εγώ σ' αγαπώ απαντούσα με ό,τι δύναμη επιτρέπει το τραύμα της 21ης Σεπτεμβρίου. Επέλεξα, μάταια είναι αλήθεια, να βρεθώ το ξημέρωμα μίας τέτοιας επετείου στο διονυσιασμό του πεχλιβάνη για να δοκιμάσω τι θα πει λίγη χαρά. Ξέρεις τι πάει να πει χωρίς χαρά για 4 χρόνια; ίσως και να ξέρεις...
Σφίξαμε τα δόντια τότε, από την επομένη της δολοφονίας και είπαμε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Σφίξαμε τα χέρια, η μία του άλλης και κατάπιαμε προσβολές, βία και το πένθος μας.
Την ημέρα που βρεθήκαμε η ομάδα που απαρτίζει το Παρατηρητήριο για τη δίκη των δολοφόνων είπα στους άξιους αυτούς ανθρώπους ότι εμείς τους παραδίνουμε το σώμα του. Έτσι ακριβώς όπως το παρέλαβε η οικογένεια, σκυλεμμένο από το μίσος. Αλλά και έτσι όπως τον κουβαλάμε μέσα μας, προστατευμένο από την αγάπη χιλιάδων ανθρώπων.
Η δίκη ήταν ό,τι ακριβώς ξέραμε ότι θα κάνουν για άλλη μια φορά στο σώμα του. Και η μακρά αναμονή, αλλά και η ίδια η διαδικασία των μαρτυρικών αυτών 18 δικασίμων. Μόνο που αυτή την φορά, δεν ήταν το σώμα του φίλου μας στο μαχαίρι. Ήταν όλα αυτά τα σώματα των νέων ανθρώπων που πόνεσαν από τον χαμό του. Ήταν το σώμα του Αλεξάνδρου, του Παύλου, του Πετρίτ, του Εμπουκά, της Ελένης, της Ερατώς, της Γαρυφαλιάς. Και αυτά τα σώματα χτυπήθηκαν αλύπητα, για 18 δικάσιμους.
Μακριά από εμάς κάθε πεποίθηση για την εξαντλητική κράτηση των ανθρώπων που εκτίουν ποινές φυλάκισης. Ο ίδιος ο Ζακ έκανε μεγάλο αγώνα όσο ζούσε για τα δικαιώματα των κρατουμένων και ειδικότερα των ΛΟΑΤΚΙ και HIV κρατουμένων. Αυτό που εμείς προσδοκούσαμε για όλη την κοινωνία είναι η απόδοση ευθύνης και γιατί όχι, η αποδοχή της ευθύνης. Τίποτα από αυτά δεν είδαμε σε αυτή τη δίκη. Αμετανόητοι και προκλητικοί φονιάδες.
Η απόφαση του δικαστηρίου μας βρήκε και μας χτύπησε στο πιο ενήλικο κομμάτι της ύπαρξής μας: στην εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους. Και στην εμπιστοσύνη στην απονομή δικαιοσύνης. Δεν ξέρω πώς συνεχίζει ένας άνθρωπος που του το έχουν αλώσει αυτό το πολύ δομικό του κομμάτι.
Ο Ζακ αγαπούσε τους ανθρώπους. Αυτό θα κρατήσουμε εμείς για οδηγό. Καμία απόφαση δεν μπορεί να ματαιώσει την μνήμη του, τα γραπτά του, την γενναιοδωρία του, το χιούμορ του. Τίποτα δεν μπορούν να μας πάρουν, ούτε με την αποφυλάκιση του ενός από τους δύο καταδικασμένους.
Παίρνουν όμως από όλους εσάς που παρακολουθείτε. Γιατί τί είναι όλο αυτό το βασανιστήριο των 4 χρόνων, αν όχι μια αναπαράσταση της ίδιας του της δολοφονίας; Αργό, βασανιστικό λιντσάρισμα, σε δημόσια θέα, με ένα μέρος της κοινωνίας να διψάει για αίμα, άλλο να φοβάται να αντιδράσει και ένα μικρό κομμάτι να αντιδρά, να θυμώνει και να πονάει.
Οι άνθρωποι του Παρατηρητηρίου που τους παραδώσαμε το σώμα του αγαπημένου μας, έκαναν αυτό που μπορούσαν. Ευσυνείδητα, επίμονα, ανυποχώρητα στην αλήθεια. Τους ευχαριστούμε πολύ.
Τώρα είναι η σειρά της κοινωνίας να αναλάβει την ευθύνη. Εμείς κάναμε αυτό που μπορούσαμε. Για εμάς το πένθος άρχισε την ημέρα της απόφασης. Με 4 χρόνια καθυστέρηση. Αποσυνδεδεμένες και αποσυνδεδεμένοι για να αντέξουμε τη βρωμιά και την χυδαιότητα ολούθε. Για να μην μας καταπιεί ο πόνος και να μην μας καταβροχθήσει η εσωτερική ανθρωποφαγία.
Μην κλείνετε τα μάτια λοιπόν. Αυτό υπερασπίστηκε σε όλη του την σύντομη ζωή, αυτό υπερασπίστηκε και με τον θάνατό του.
Εγώ σταματάω να μιλώ. Σας παραδίνω το σώμα του. Δεύτε λάβετε. Τούτο εστί το σώμα του, το κατασπαραγμένο από το ΜΙΣΟΣ και την ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ.
*Μέρος του κειμένου αυτού έχει διαβαστεί μέσα σε λυγμούς και μύξες σε εκδήλωση μέσα στο καλοκαίρι. Σήμερα ολοκληρώνεται.
