Η εποχή του θερισμού

Τώρα που οι 16χρονοι του 2008, έχουν γίνει 20χρονοι, τώρα θα θερίσετε ότι σπείρατε εκείνον τον Δεκέμβρη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Όλοι εσείς που καταδικάζατε την βία από όπου κι αν προέρχεται. Τώρα που οι 16χρονοι έχουν περάσει στα πανεπιστήμια, πήγαν στα πρώτα party στρατολόγησης των κομμάτων, για να έχουν πρόσβαση στις σημειώσεις, μπας και περάσουν εύκολα το μάθημα για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα.

Τώρα που οι γονείς τους, ο ένας είναι άνεργος κι ο άλλος με συρρικνωμένο μισθό, τώρα που η TV σα να μη τρέχει τίποτε εξακολουθεί να πουλάει τρόπους ζωής που δεν είναι εφικτοί και το αξίωμα «καλός είναι όποιος έχει φράγκα» παραμένει αμετακίνητο σαν πρώτη μοναδική αξία στην χώρα του δίχως αύριο. Τώρα που κλείνουν τα μουσικά σχολεία και αντιμετωπίζουν τους μαθητές ως γραφικούς όταν κι αν διαμαρτυρηθούν, τώρα που η προοπτική όποιας εργασίας ανήκει στη σφαίρα του εξωπραγματικού, τώρα που πρέπει να πάρει το νέο smart phone, το αυτοκίνητο για να βγάλει γκόμενα, τα trendy ρούχα για τα trendy party γιατί μόνο αυτά προωθούνται και διαφημίζονται, τώρα αρχίζει να διαφαίνεται το μέγεθος της ευθύνης για την τερατογέννεση που κατάφερε να κάνει η γενιά των πενηντάρηδων στη νεολαία μας.

Μια μέρα στο μετρό

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Πρωί! Eίχε αυτή την χαρακτηριστική ψύχρα που μαρτυρά πως πέρασε το ξημέρωμα. Αφετηρία – σταθμός Δουκίσσης Πλακεντίας. Tα δρομολόγια προγραμματισμένα. Oλα κυλούν ρολόι, σε 1΄ λεπτό η επιβίβαση αν το χάσεις παίρνεις το επόμενο. Πριν φτάσει το βαγόνι ακούς τον θόρυβο που τον συνοδεύει ένας αέρας που σου πειράζει τα μαλλιά, κάθεσαι και ξεκινά, οι πόρτες κλείνουν, πολλοί μένουν απέξω αγγίζοντάς τες με μια έκφραση μικρής ήττας στην γκριμάτσα τους. Κανείς δεν κοιτά τον άλλον κατάματα μόνο μέσα από το τζάμι αριστερά και δεξιά, μόνο όταν σκοτεινιάζει μέσα στο τούνελ και τα φώτα χτυπούν στο τζάμι, μόνο τότε τολμούν τα βλέμματα.

Άλλοι αγχωμένοι και σκεπτικοί με ή χωρίς χαρτοφύλακες, άλλοι βιαστικοί και ανήσυχοι κουνούν νευρικά τα πόδια τους, άλλοι στραμμένοι στο παράθυρο με μια θλίψη στο βλέμμα κοιτούν και παρατηρούν στο τζάμι-καθρέφτη αυτούς που βρίσκονται και αυτά που εξελίσσονται γύρω τους. H ταχύτητα που γίνεται αισθητή στο στομάχι σαν να εκτοξεύεσαι στον χρόνο και εκείνο το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως και από την σιωπή στην φασαρία, ασυνήθιστα. Στάση! Αλλάζει ο κόσμος ανακυκλώνεται.  Όσο διαφορετικός και αν είναι αυτή η μουντάδα εκεί δεν λέει να φύγει, ούτε ένας ήχος να την σπάσει έστω τηλεφώνου, ένα γέλιο, ένα κλάμα….. τίποτα!

Η παιδική ματιά στον κόσμο της γλώσσας

Της Χριστίνας Καναβούρα

Στα πλαίσια του 1ου Καφέ Πολυγλωσσίας στην Κοζάνη που φιλοξενήθηκε στην ΑΡΣΙΣ-Κοζάνης, παρουσιάστηκε και η παιδική οπτική γωνία που αφορά στα ζητήματα της γλώσσας. Μία ομάδα μαθητών του Ελεύθερου Σχολείου ανέπτυξε σε ένα focus group τις απόψεις και τις οπτικές της σχετικά με τα θέματα της γλώσσας. Εργαλείο του focus group αποτέλεσε το ερωτηματολόγιο των Ingelore Oomen- Welke/ Ευαγγελίας Καραγιαννάκη. Η εξέλιξη της συζήτησης συντονίστηκε από εκπαιδευτικούς του Ελεύθερου Σχολείου και στη συνέχεια η παρουσίαση των παρατηρήσεων αποτέλεσε μέρος της εκδήλωσης. Οι μαθητές που πήραν μέρος στο ερωτηματολόγιο είναι δίγλωσσα παιδιά δημοτικού, ηλικίας 9-12.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις των παιδιών σχετικά με την ύπαρξη γλώσσας ανάμεσα στα ζώα, ερώτημα που προβληματίζει και ενήλικες. Όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως έδωσαν καταφατική απάντηση αιτιολογώντας πως οι περίεργοι ήχοι που βγάζουν τα ζώα, παρόλο που δεν γίνονται κατανοητοί από τους ανθρώπους, είναι η δικιά τους γλώσσα. Άλλη αιτιολόγηση αποτελεί η διαπίστωση πως κάποια είδη ζώων οργανώνονται σε ομάδες-αγέλες, επομένως η ενέργεια αυτή αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας γλώσσας προς συνεννόηση. Μία απάντηση που έγινε αποδεκτή από όλους τους μαθητές, ήταν πως «Τα μυρμήγκια επικοινωνούν με τις κεραίες τους, άρα μιλάνε». Η σκέψη αυτή έκανε φανερό πως τα παιδιά εκλαμβάνουν ως γλώσσα, οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας αναπτύσσεται μεταξύ των μελών μιας ομάδας.

«Ενώ εσύ μου φώναζες...»

Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.

Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.

Ένας διάφανος και ανύπαρκτος γείτονας

Της Ελένης Γκόρα

Ο Σβαν κοιτούσε από το παράθυρο τις απέναντι αυλές, όπου κάποια τρελαμένα σκυλιά αλυχτούσαν και τρομοκρατούσαν τον κόσμο. Ο Σβαν φοβόταν τα σκυλιά. Τον είχαν δαγκώσει ίσα με δώδεκα φορές. Το σκεφτόταν πολύ να βγει από το σπίτι του. Μάλιστα, έπρεπε να γεμίσει ως απάνω τη μαύρη σκουπιδοσακούλα και μετά να βγει να την πετάξει. Η γειτονιά ήταν γεμάτη σκυλιά. Κάθε σπίτι και σκυλί. Ο κόσμος παίρνει σκυλιά για να δίνει και να παίρνει αγάπη ή καμιά φορά για να κάνει τη ζωή του ασφαλέστερη. Ο Σβαν πίστευε ότι ο κόσμος παίρνει σκυλιά γιατί δεν είναι καλά. Επίσης πίστευε ότι όλα τα σκυλιά και πολύ περισσότερο της γειτονιάς του είχαν ψυχολογικά προβλήματα. Μισούσαν τα μωρά, τα νήπια, τα παιδιά, τους εφήβους, τους ενήλικες, τους γέροντες. Μισούσαν τα ποδήλατα, τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα, τα φορτηγάκια. Μισούσαν τον ταχυδρόμο, το παιδί από τη ΔΕΗ και τη ΔΕΥΑΚ, τον ντελιβαρά, τον υπάλληλο της κούριερ, Μερικά μισούσαν τις μύγες , τις μέλισσες, τις πεταλούδες. Άλλα μισούσαν τον ουρανό, τη βροχή, τη βροντή και το χιόνι.

Η Πλατεία μετατράπηκε σε σχολική αυλή

Της Ιωάννας Πετρίδου

Σε σχολικό προαύλιο μετατρέπεται σήμερα η Πλατεία Αριστοτέλους υπό την υψηλή επίβλεψη του μαρμάρινα αγέρωχου Ελευθέριου Βενιζέλου και υπό την ευθύνη της ΑΡΣΙΣ.

Το κουδούνι για το σχόλασμα θα χτυπήσει αργότερα σήμερα στο Κινητό Σχολείο- Mobile School, πρόγραμμα που υλοποιείται στη Θεσσαλονίκη από τον Οκτώβριο του 2009 με τη συνεργασία M.K.O. PRAKSIS & Μ.Κ.Ο. ΑΡΣΙΣ, έπειτα από αίτημα των δύο Μ.Κ.Ο. στον οργανισμό «MOBILESCHOOL» στο Βέλγιο. Η ομάδα – στόχος, στην οποία απευθύνεται το πρόγραμμα, είναι παιδιά ηλικίας 5 έως 18 ετών που περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας στους δρόμους «εργαζόμενα», πουλώντας μικροαντικείμενα ή ανήκουν σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες και δεν είναι ενταγμένα στο σχολικό περιβάλλον.

1ο ΚαΦέ Πολυγλωσσίας της Κοζάνη

Την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, 05:00 με 8:00 το απόγευμα, η ΑΡΣΙΣ-Κοζάνης φιλοξενεί στο νέο της χώρο το 1ο ΚαΦέ Πολυγλωσσίας της Κοζάνη, το οποίο υλοποιείται στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος: «Αφύπνιση στις Γλώσσες & τους Πολιτισμούς του Καλλικρατικού Δήμου Κοζάνης» που διοργανώνει ο Οργανισμός Αθλητισμού, Πολιτισμού και Νεολαίας του Δήμου Κοζάνης σε συνεργασία και υπό την ευθύνη της ειδικής σε θέματα πολυγλωσσίας και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης,  Δρ. Αργυρώ Μουμτζίδου.

Το Ελεύθερο Σχολείο της ΑΡΣΙΣ Κοζάνης: "Μια ανοιχτή αγκαλιά"

Της Δέσποινας Αμαραντίδου

από το 2ο τεύχος του together

Με ήλιο, βροχή και χιόνι είναι εκεί, περιμένουν να ανοίξεις το «σπίτι» τους, να ξεσηκώσουν με τις φωνές τους όλο τον κόσμο, να σε ξυπνήσουν για τα καλά. Εκεί όλοι μαζί για να μάθουν, να παίξουν, να μαλώσουν, να αγαπηθούν, να συζητήσουν. Όλοι μαζί μια αγκαλιά, έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το Ελεύθερο ανοιχτό Σχολείο της  ΑΡΣΙΣ- Κοζάνης, το οποίο απαριθμεί 130 παιδιά, μαθητές Δημοτικού Γυμνασίου και Λυκείου.

Το Ελεύθερο ανοιχτό Σχολείο λειτουργεί στην Κοζάνη από το 2007 μέχρι και σήμερα, ο  ρόλος του είναι διττός αφενός καλύπτει και ενισχύει την εκπαιδευτική διαδικασία και εμπλουτίζει το γνωστικό κομμάτι των παιδιών αφετέρου αντιμετωπίζει και καταπολεμά περιπτώσεις παιδιών που γνώρισαν την ενδοσχολική βία και ήταν πρωταγωνιστές αυτής είτε ήταν αυτόπτες μάρτυρες. Ανάμεσα στους μαθητές που αντιμετωπίζουν δύσκολες συνθήκες διαβίωσης υπάρχουν παιδιά που έχουν βιώσει τον ρατσισμό, την βία και την απόρριψη.

Σε μια επίσκεψη μας στους χώρους της ΑΡΣΙΣ συναντήσαμε μια εκπαιδευτικό του Ελεύθερου ανοιχτού Σχολείου, την φιλόλογο κ. Κατερίνα Παπαστεργίου, επί το έργον μέσα στην τάξη με τα παιδιά κυρίως του δημοτικού σχολείου να τους μιλά με περισσή αγάπη και εκείνα με όλη την παιδική τους αθωότητα να την κοιτούν στα μάτια με ιδιαίτερη προσοχή.