Η Αμυγδαλέζα και οι εκφωνητές

Στην Αμυγδαλέζα, μέσα στο στρατόπεδο με τα πλαστικά κοντέινερ, τους στοιβαγμένους ανθρώπους, το άθλιο φαγητό και τους δόκιμους να σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφασίστηκε να κάνουν εκεί τα πρώτα βήματα για «να ψηθούν», παίχτηκε πάλι ένα απάνθρωπο έργο. Ένα από τα έργα που δεν εντυπωσιάζουν πια σχεδόν κανέναν. Η εμπνευσμένη απόφαση
να παραμείνουν αιχμάλωτοι ακόμη ένα εξάμηνο εκεί οι 1.700 ή και 2.000 (κανείς δεν ξέρει πια ακριβώς) μαζί με την εφιαλτική ζέστη στα κλουβιά και με τα λίγα κλιματιστικά εκτός λειτουργίας, έφερε την απελπισία στο κόκκινο. «Η απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες» τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος κάποτε. Μια νύχτα ακόμα με φωτιές, με ΜΑΤ, με φωνές και με ξύλο. Άνθρωποι που δεν έχουν κάνει τίποτα κακό πέρα από το να φτάσουν στην απάνθρωπη πια -όπως την κατάντησαν- χώρα μας και να αναζητήσουν μια ελπίδα.
 Οι «παλικαρίσιες» επεμβάσεις του «Ξένιου Δία» τούς οδήγησαν στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας άρρωστους, ανήμπορους, μόνους και αβοήθητους. Τα τηλεοπτικά δελτία μετέδιδαν το βράδυ του Σαββάτου την «ένταση», την ισχυρή παρουσία των ΜΑΤ με τις χειροβομβίδες τους. Εντύπωση προκάλεσε η ανησυχία(!) των εκφωνητών για το ενδεχόμενο κάποιοι εντελώς αθώοι κι ανήμποροι άνθρωποι να απέδρασαν την ώρα του μακελειού! Για να δούμε, αν ένας από αυτούς τους ηρωικούς εκφωνητές μας κλεινόταν για λίγες ώρες σε φουρνιστό κοντέινερ σε μια ξένη χώρα, με τα εγχώρια ΜΑΤ καταπάνω του, πώς θα αντιδρούσε; Τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους για το ενδεχόμενο κάποιος απελπισμένος να την κοπάνησε από το στρατόπεδο και ταυτόχρονα έδιναν πεδίο δράσης λαμπρό σε μαυροφορεμένους μαχαιροβγάλτες να βγουν στην περιοχή για κυνήγι. Η αγωνία όλων αυτών των δαιμόνιων ρεπόρτερ δεν ήταν αν και πόσοι ξυλοκοπήθηκαν, αν και πόσοι ίσως και να κατέληξαν, αν και πόσοι δόκιμοι τραυματίστηκαν. Η κύρια αγωνία τους, που συνεχίστηκε και τη χθεσινή ημέρα, ήταν μήπως κάποιος… διέφυγε από τη «μαύρη» Αμυγδαλέζα.
 Άνθρωποι για πέταμα, που λόγω κάποιων ενοχλητικών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναγκασμένη η Ελλάδα να τους ταΐζει (με κοινοτικά λεφτά) και να τους διατηρεί κάπως στη ζωή. Βρέθηκαν λέει στην Κίνα στοιβαγμένα περίπου 600 δέρματα από σφαγμένους λύκους σε φορτίο προερχόμενο από το «Ελευθέριος Βενιζέλος», που προορίζονταν για κάποιο μακιαβελικού είδους εμπόριο. Γιατί έχουμε όμως την έντονη εντύπωση ότι αυτές οι ειδήσεις μοιάζουν; Τι πρόβατα, τι λύκοι όλοι ανυπεράσπιστοι στη χώρα της φαιδράς αμυγδαλέ(ζ)ας.

Αναδημοσίευση από:
http://www.efsyn.gr