«Κάλπικη ευτυχία»…

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Από τότε που η πονηριά έγινε ευφυΐα και η αλήθεια αλητεία οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν και δυστύχησαν. Οι άλλοι όχι εμείς πάντα οι άλλοι, μπούχτισαν από ειλικρίνεια και καλοσύνη απέκτησαν αυτά τα χαμόγελα, τα αγορασμένα της στιγμής σαν αυτά που κοσμούν τα εξώφυλλα περιοδικών που κρέμονται στα περίπτερα. Αστραφτερά, κατάλευκα και τόσο ψεύτικα όσο και η ευτυχία που πασχίζουν να πείσουν πως έχουν. Ακόμα και η υπερβολική καλοσύνη & το έκδηλο  ενδιαφέρον έγιναν καχύποπτα και απίστευτα. Δεν μπορεί κάτι κρύβεται πίσω από την τόση αγάπη. Φόβος και έλλειψη εμπιστοσύνης, τείχος και άμυνα, όπλα χρήσιμα, απαραίτητα και αποτελεσματικά. Πώς να επιβιώσεις αλλιώς; Δύσκολος ο δρόμος της μοναξιάς που λίγοι τον βαδίζουν. Θέλει δύναμη σαν και αυτήν που αντλείς βλέποντας αυτά που διαδραματίζονται γύρω σου ακόμα και από αυτά που κρυφοκοιτάζεις από τα παρασκήνια.

Δεν τολμούν τα στόματα, έχασαν τα λόγια την ισχύ τους, από τότε που δεν κράτησες τον λόγο σου, τους έχασες όλους μα πάνω από όλα έχασες εσένα. Αυτή την ψυχή που μπορεί και να εμπιστευόσουν, αυτήν που θα σου χαμογελούσε με βλέμμα καθάριο και χαμόγελο μισό αλλά αληθινό. Η ευτυχία διαρκεί δευτερόλεπτα, ώρες, βαριά μέρες. Φεύγει όταν νιώσεις ότι την απέκτησες, η ψευδαίσθηση ότι την γνώρισες έστω για λίγο ή ότι μπορείς να την αποκτήσεις κάποτε είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό, ενεργό και σε σπρώχνει να τρέξεις γρηγορότερα από τον καθένα μονάχα για να την ακουμπήσεις.

Η ευτυχία κρύβεται στο «τα καλύτερα θα’ρθουν», μα και όταν ήρθαν δεν ήμασταν εκεί. Κάλπικη! Σου γεννιέται η επιθυμία να την βρίσεις, να την χαστουκίσεις για να μάθει να είναι στην ώρα της. Αυτή η προσδοκία ότι και εσύ αξίζεις ένα κομμάτι της και την ίδια στιγμή ότι δεν αξίζεις ούτε ένα άγγιγμα της, ακόμα και εσύ ο άτυχος, έχεις τόσες πιθανότητες όσες και ο σωστός. Κάλπικα είναι τα όνειρα που της δίνουν υπερεκτιμημένη αξία. Πόσοι αλήθεια ζουν δυστυχισμένοι μέσα στην κάλπικη ευτυχία τους; Έτσι, γιατί ήθελαν να ζήσουν με το στανιό την ζωή με τις δικές τους προδιαγραφές, μια τέτοια που μόνο στο σινεμά βλέπεις ένα σπίτι, μια πισίνα, ένα πλούσιο πρωινό και τριγύρω παιδιά και σκυλιά. Εκεί ίσως να αναζητάς και να περιμένεις το πλάνο που είσαι μόνος και αγναντεύεις με αυτό το ανεπαίσθητο χαμόγελο στα μάτια γιατί ξέρεις…..

Μόλις σε άγγιξε!