Της Κατερίνας Παπαστεργίου
Από παιδί σου μάθαιναν να μιλάς, να φωνάζεις, να εκφράζεσαι, να υπερασπίζεσαι, να μαλώνεις όταν σε αδικούν και όταν μεγάλωσες έπρεπε να τα ξεμάθεις. Μάθε τώρα να ακούς και να σωπαίνεις. Όχι από επιλογή. Ξοδεύτηκαν και τα τελευταία αποθέματα αντίδρασης και άμυνας. Στην πρώτη γραμμή, να αγωνίζεσαι, να παλεύεις, να φωνάζεις μέχρι να κλείσει η φωνή σου, μέχρι το κεφάλι σου να γίνει κατακόκκινο, μέχρι η αδρεναλίνη να κάνει τα χέρια σου να τρέμουν, μέχρι τα πόδια σου να πονέσουν από τα χιλιόμετρα στο κοντέρ σου…… Νόμιζες κουτέ πως θα μπορούσες τον κόσμο να αλλάξεις; Μα, πώς να τον αλλάξεις όταν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν; Μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Φυλακή γίνεται ο κόσμος όταν αλλάζεις εσύ και όλα γύρω μένουν ίδια, να σου φωνάζουν στο αυτί τα ίδια και τα ίδια. Να αναμασούν και να ανακυκλώνουν.