«Σιωπή»

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Από παιδί σου μάθαιναν να μιλάς, να φωνάζεις, να εκφράζεσαι, να υπερασπίζεσαι, να μαλώνεις όταν σε αδικούν και όταν μεγάλωσες έπρεπε να τα ξεμάθεις. Μάθε τώρα να ακούς και να σωπαίνεις. Όχι από επιλογή. Ξοδεύτηκαν και τα τελευταία αποθέματα αντίδρασης και άμυνας. Στην πρώτη γραμμή, να αγωνίζεσαι, να παλεύεις, να φωνάζεις μέχρι να κλείσει η φωνή σου, μέχρι το κεφάλι σου να γίνει κατακόκκινο, μέχρι η αδρεναλίνη να κάνει τα χέρια σου να τρέμουν, μέχρι τα πόδια σου να πονέσουν από τα χιλιόμετρα στο κοντέρ σου…… Νόμιζες κουτέ πως θα μπορούσες τον κόσμο να αλλάξεις; Μα, πώς να τον αλλάξεις όταν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν; Μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Φυλακή γίνεται ο κόσμος όταν αλλάζεις εσύ και όλα γύρω μένουν ίδια, να σου φωνάζουν στο αυτί τα ίδια και τα ίδια. Να αναμασούν και να ανακυκλώνουν.

Τούτη την μιζέρια ποιος την αντέχει; Και διαρκεί πολύ ανάθεμα τη, βάφοντας με χρώμα γκρι τον άσπρο που φύλαγες σαν τα μάτια σου τοίχο, εκείνον που ήθελες με ζωγραφιές να τον γεμίσεις. Οι μίζεροι κατηγορούν τους μίζερους με τέτοιο σθένος που σχεδόν σε πείθουν, τους σιχαίνονται λένε και δείχνουν την αποστροφή τους. Αποστροφή στον ίδιο τους τον εαυτό. Ένα ψέμα κάθε μέρα, από δω και πέρα θα γίνεις αλλιώτικος, δε θα σε νοιάζει γιατί ποτέ κανείς δε νοιάστηκε. Το ένα έγινε πολλά και τα απαρνήθηκαν όλοι, αυτοί οι ίδιοι που δεν τα λένε και τα μισούν. Εκεί σιωπάς και μόνο κοιτάς με αυτά τα μάτια που αστράφτουν και αν βρεις χρόνο να τα ακούσεις προσεκτικά, ουρλιάζουν. Τι λείπει; Λείπει η ειλικρίνεια εκείνη η ωμή που ξεμπροστιάζει και κόβει ανάσες, δεν της άφησε χώρο η διπλωματία. Διπλωματία ίσον τέχνη. Γεμίσαμε τεχνίτες με χρόνια εργασιακή εμπειρία και συ “άνεργος”, αδαής και άπειρος.
Πίσω από τον κόσμο τους αλλά μπροστά από τον δικό σου. Αυτόν τον κόσμο της κραυγαλέας σιωπής, της ψυχρής αλήθειας και της ανησυχητικής ηρεμίας. Εκεί έχει να βάψεις όσους άσπρους τοίχους θέλεις, να λερωθείς με χρώματα ζωηρά, να συνδυάσεις τα ασυνδύαστα με τον ίδιο τρόπο που υπερασπιζόσουν το ανυπεράσπιστο. Και να θυμάσαι με την ίδια αγάπη όπως τότε που μας ορμήνευαν οι γιαγιάδες μας: «Οι μίζεροι άνθρωποι ανακυκλώνονται εύκολα, οι αληθινοί ποτέ». Δύσπεπτοι, αχώνευτοι και σιωπηλοί. Μια σιωπή που δε μιλά γιατί τώρα ξέρει……..