2019: διεύρυνση των ανισοτήτων, ενώ οι πλούσιοι παριστάνουν τους "ευαίσθητους". Του Γιάννου Νικολάου

Στην Ελλάδα, στη δεκαετία που πέρασε, τη δεκαετία της κρίσης: Το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων αύξησε τα ήδη μεγάλα εισοδήματά του κατά 5,9%. Το φτωχότερο 40% των Ελλήνων έχασε το 43,8% του εισοδήματός του. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας εκτινάχθηκε από το 20% που ήταν προ κρίσης στο 45% σήμερα. 

Δύο εκθέσεις-reports που δημοσιεύτηκαν στις αρχές Δεκέμβρη του 2019 επιβεβαιώνουν αυτό που η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βιώνουν όλο και πιο έντονα: τη χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου και την αύξηση των ανισοτήτων, η οποία έγινε ακόμη εντονότερη την τελευταία δεκαετία κατά της διάρκεια της οικονομικής κρίσης. 

Πρόκειται για την ετήσια έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για την «Ανθρώπινη Ανάπτυξη για το 2019» και την έκθεση για το 2020 του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) σχετικά με τις «Ανισότητες μεταξύ των φύλων».

ΟΗΕ: κάτι δε λειτουργεί σωστά…

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Το δώρο του θανάτου

Η παθολογική κατανάλωση έχει γίνει κάτι το τόσο φυσιολογικό, που πλέον οριακά μπορούμε να το παρατηρήσουμε.

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που να μην θέλουν. Έτσι τους αγοράζεις μια βασίλισσα που χαιρετάει και φορτίζεται με ηλιακή ενέργεια, ένα βουρτσάκι για τον αφαλό, μια επάργυρη βάση παγωτού, ένα “ξεκαρδιστικό” φουσκωτό μπαστούνι “πι”, πλαστικά σύνεργα ζαχαροπλαστικής καθώς και ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που ονομάζεται “Terry, η πλαστική χελώνα που ορκίζεται”. Και κατά κάποιο τρόπο το βρίσκω κάπως σημαντικό – έναν παγκόσμιο χάρτη τοίχου με μορφή σαν το “ξυστό”.

Όλα αυτά ίσως φαίνονται διασκεδαστικά για την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, ανόητα τη δεύτερη, ντροπιαστικά την τρίτη. Μέχρι τη δωδέκατη βρίσκονται ήδη στην χωματερή. Για τριάντα δευτερόλεπτα αμφίβολης ψυχαγωγίας ή ενός ηδονικού ερεθίσματος που δεν διαρκεί περισσότερο απ’ όσο κάνει η νικοτίνη να κυκλοφορήσει στο σώμα, επιτρέπουμε τη χρήση υλικών, οι επιπτώσεις των οποίων μπορεί να υπάρχουν και να μεταδίδονται για πολλές γενιές.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Από την Αθήνα μέχρι τη Χιλή, φεμινισμοί ταράζουνε ολόκληρη τη Γη

Της Ειρήνης Αγαθοπούλου - Η ενσωμάτωση του όρου γυναικοκτονία στη νομοθεσία και στον τρόπο εκφοράς και παρουσίασης στον δημόσιο λόγο εγκλημάτων λόγω φύλου είναι, στην ουσία, ζήτημα βαθιά πολιτικό, γιατί υποδηλώνει και στιγματίζει την έμφυλη διάκριση σε βάρος των γυναικών, αποτυπώνει την σεξιστική κουλτούρα και δομή των κοινωνιών, θέτει το ζήτημα και το δικαίωμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των σωμάτων, στιγματίζοντας την πατριαρχική αντίληψη περί ανδρικού - ιδιοκτησιακού καθεστώτος στα σώματα των γυναικών

Ξεκινώντας από την Χιλή, το τραγούδι «Un violador en tu camino» -ένας βιαστής στον δρόμο σου- γίνεται ο παγκόσμιος ύμνος των γυναικών, φεμινιστριών, θηλυκοτήτων. Πρωτοπαρουσιάστηκε στους δρόμους της Χιλής από τη Διαθεματική Γυναικεία Κολεκτίβα Las Tesis, ως κραυγή διαμαρτυρίας στη συστηματικά εντεινόμενη ακραία βία κατά των γυναικών, από αστυνομικούς, από πατέρες, συζύγους, αδελφούς, από άνδρες «της διπλανής πόρτας».

Έγινε μια μορφή αντίστασης ενάντια στο κράτος και στην πατριαρχία, στο σύστημα που πριμοδοτεί την ανδρική υπεροχή και νομιμοποιεί τη βία κατά των γυναικών. Εξαπλώθηκε στο Βερολίνο, στη Βαρκελώνη, στη Νέα Υόρκη, στο Ναϊρόμπι, στον Καναδά, στο Βανκούβερ, στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο, στο Ηράκλειο, στη Θεσσαλονίκη, στα Τίρανα και στην Αθήνα. Πραγματοποιείται με πολύ δυναμισμό από γυναίκες και θηλυκότητες κάθε ηλικίας και τείνει να καταστεί ο νέος παγκόσμιος ύμνος του φεμινιστικού κινήματος.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Φόνοι γυναικών στην Κρήτη – Οι γυναικοκτονίες που συντάραξαν το νησί το 2019

Με αφορμή το τραγικό τέλος της 33χρονης Αδαμαντίας, η εφημεριδα Νέα Κρήτη θυμάται εγκλήματα έμφυλης βίας που σόκαραν το νησί

Κατερίνα, Σουζάν, Κλειώ και Αδαμαντία. Αυτά είναι τα ονόματα τεσσάρων γυναικών, τεσσάρων συνανθρώπων μας, οι οποίες έπεσαν νεκρές, σε διάφορες περιοχές της Κρήτης, μέσα στο 2019, από… ανδρικό χέρι.

Με αφορμή το προ ημερών τραγικό τέλος της 33χρονης Αδαμαντίας, η οποία δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της με καραμπίνα, στη Νέα Αλικαρνασσό, η “Νέα Κρήτη” πιάνει το νήμα των εν λόγω υποθέσεων – και όχι μόνο – που είχαν ως θύματα γυναίκες και θύτες άνδρες. Σ’ αυτές περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, και η υπόθεση της Τόνιας Ζόεβα, η οποία – σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Χανίων – δολοφονήθηκε από τον φίλο της, παρά το ότι το πτώμα της δεν εντοπίστηκε ποτέ…

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

"...γιατί είσαι ΑΝΤΡΑΣ"

Μουστάκας... Χριστούγεννα 2019, άπειρα παιχνίδια, εκατοντάδες παιδιά. Και γονείς. Πολλοί γονείς.
Σε ένα διάδρομο γεμάτο barbie ψάχνω να βρω το δώρο του Αη Βασίλη για τις κόρες μου. Τη barbie γιατρό ζήτησε η μεγάλη, τη barbie κτηνίατρο η μικρή. Και οι δύο γυναίκες με μια μαμά γιατρό ως πρότυπο... λογικό σκέφτομαι!
Δίπλα μου ένα αγοράκι μελαχρινό με κατάμαυρα μάτια, πέντε, έξι χρονών. Να κοιτάζει τις ξανθιές κούκλες με θαυμασμό. Ένας μουσάτος άντρας 1.90 φτάνει δίπλα του. "Που είσαι ρε Αχιλλέα, σε ψάχνω τόση ώρα" του λέει. "Εδώ μπαμπά" του απαντάει. "Να, αυτό το δώρο θέλω να μου φέρει φέτος ο Αη Βασίλης" ψελλίζει δειλά και του δείχνει τη πιο λαμπερή barbie του διαδρόμου. "Το θέλω πολύ" του λέει διστακτικά.
"Αχιλλέα άσε τις μαλακίες, είσαι άντρας" είναι η απάντηση που παίρνει. Θυμάμαι στις κούνιες να έχω ακούσει άπειρες φορές "Είσαι άντρας ρε, οι άντρες δεν κλαίνε". Στην παιδίατρο μαμάδες να φωνάζουν "Είσαι άντρας ρε, δε φοβάσαι τα εμβόλια". Στα πάρτυ να λένε "Είσαι άντρας ρε, οι άντρες δεν πονάνε". Ακόμα και στο προαύλιο του σχολείου "Είσαι άντρας ρε, χτύπα". Θυμήθηκα επιτόπου και σε ένα ζαχαροπλαστείο έναν άντρα 8 χρόνων να προσπαθεί να πείσει μια γυναίκα 40 ότι για τα γενέθλια του θέλει μια τούρτα frozen. "Είσαι άντρας ρε, θα πάρεις τον σούπερμαν".
Όλα αυτά τα παιδιά ειναι άντρες. Δεν έχουν το δικαίωμα να κλαίνε, να πονάνε, να φοβούνται. Γιατί είναι άντρες. Καμία κούκλα, καμία Elsa, κανένα κάστρο δεν επιτρέπεται να είναι το παιχνίδι τους.
"Είσαι άντρας ρε"... Κατεστραμμένος, διαλυμένος, ταπεινωμένος, θυμωμένος, φιμωμένος, ευνουχισμένος, δυστυχισμένος. Δεν έχει σημασία, αρκεί που είσαι άντρας. Για εμένα, τη μαμά, τη γιαγιά, το συμμαθητή, τη δασκάλα, το γείτονα. Ναι ρε.... Είσαι άντρας. Και τώρα σαν άντρας πιες, βάρα, σκότωσε, πήδα. Γιατί είσαι άντρας ήδη πεθαμένος... Δεν έχεις εξάλλου τίποτα να χάσεις αφού είσαι ένας άντρας που έχασε την ψυχή του στα πέντε, αφού είσαι ένας αντρας που τον πρόδωσε ο κόσμος του ολόκληρος, η μαμά του και ο μπαμπάς του όταν ήταν ακόμα παιδί.
Από ποιον να ζητήσεις κατανόηση, ποιος να σε αντέξει, ποιος να σκουπίσει τα δάκρυα σου και να γιατρέψει τις πληγές σου.... αφού είσαι άντρας ρε. Χόρεψε κι ένα ζεϊμπέκικο και θα τα ξεχάσεις όλα ... με λίγο αλκοόλ στο γκάζι, με λίγο μίσος παραπάνω, με λίγη χρυσόσκονη.... Και ζήσαν αυτοί καλά... κι εσυ χειρότερα!
Αυτό το μελαχρινό παιδάκι με τα κατάμαυρα μάτια στο διάδρομο του Μουστάκα θα ήθελα να το πάρω αγκαλιά! Να του δώσω για δώρο τη χρυσή barbie και να του πω... "Δική σου, με πολλή αγάπη, γιατί είσαι ΑΝΤΡΑΣ! "

από τον τοίχο του: Kekkos Evangelos

Στερνό ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο

του Δημήτρη Βεργίνη 

Ρε Θάνο…

Πώς αποχαιρετάς τον πιο μεγάλο μα ταυτόχρονα και τον πιο οικείο; Τι γράφεις για εκείνον που έντυσε με ήχο τις εικόνες απ’ τις θάλασσές σου, που έδωσε μελωδία στις φωνές των ποιημάτων σου; Πόσα χαρτιά να μουτζουρώσεις και πόσες φορές να σκουπίσεις τα μάτια ενώ θα ψάχνεις τις λέξεις που θα πληρώσουν τον τελευταίο ναύλο του μεγαλύτερου Έλληνα ταξιδευτή των μουσικών μας;

Πώς λες αντίο στις μεγαλύτερες συναυλίες σου, στα cd των χιλιάδων χιλιομέτρων στους δρόμους σου, στους έρωτες που τους ξεκίνησες με στίχους τραγουδιών του, στην αλμύρα που γέμιζαν τα χείλη σου με το που άρχιζε το σόλο του στους 7 νάνους; Εν τέλει, με ποιο τρόπο να εξηγήσουμε στις μανάδες μας ότι πια δε θα είναι εδώ εκείνος που μας είχε πείσει να τις αφήσουμε και να πάμε στα καράβια;

Δεν έχουν νόημα οι μουσικές εκτιμήσεις του έργου του. Όχι τώρα, όχι από ‘μένα. Ούτε οι προσωπικές ιστορίες, τα προσωπικά βιώματα που σχετίζονται με τον Θάνο. Όλοι μας έχουμε δεκάδες τέτοια μαζί του, δεκάδες τέτοια εξαιτίας του. Μια εικόνα, μια κινηματογραφική ιστορία, έχω από χτες το βράδυ στο μυαλό μου. Τον από εδώ και πέρα τρόπο μου να σκέφτομαι που βρίσκεται.

Θάνο, σε ξαναβάζω στο πιάνο, ένα καράβι λύνει τους κάβους του στο λιμάνι. Όλοι μας πάνω στο καράβι. Κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο βρήκαμε όλοι εισιτήριο. Όλοι που έστω και μια φορά σφυρίξαμε μια μελωδία σου, ψιθυρίσαμε το στίχο ενός ποιήματος που δε θα είχαμε ποτέ διαβάσει αν δε μας το είχες συστήσει, σε τραγουδήσαμε με Βασίλη, Θηβαίο, Κούτρα, Νταλάρα, Χαρούλα, Ρίτα κι ένα σωρό άλλους. Για ‘μένα μπορεί να ήταν οι Μικρές Νοθείες, η Μαρέα κι ο Άμλετ. Για άλλους είναι άλλα. Εκατοντάδες άλλα. Που ο καθένας μας τα θεωρεί δικά του, προσωπικά του, ρωγμές της ζωής του. Κι αυτή ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία σου ρε Θάνο. Η δική σου και των τραγουδιών σου: να σε θεωρούμε τον πιο δικό μας άνθρωπο, κι αυτά τα πιο δικά μας τραγούδια. Γι’ αυτό και είναι τόσος και καθολικός ο πόνος σήμερα.

Το καράβι βγαίνει απ’ το λιμάνι. Ξέρουμε ποιον έχει στον ασύρματο. Ξέρουμε και ποιος είναι ταυτόχρονα στο πιάνο και το τιμόνι. Στερνό ταξίδι, μας έτυχε ναύλος για το νότο. Πάμε.

Α, ρε Θάνο…

πηγή: http://www.nostimonimar.gr/sterno-taxidi-etyche-naylos-gia-to-noto/

Jingle Bell Rock that Swing Party

Οι εθελόντριες και οι εθελοντές:

·         του Ελεύθερου Σχολείου

·         του Σχολείου Ενηλίκων

·         του 1ου Περιαστικού Λαχανόκηπου Κοζάνης

·   του Κοινωνικού Χώρου Ανταλλαγής και Επανάχρησης Ειδών Πρώτης Ανάγκης (ομάδα επανάχρησης)

·         της Δομής Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων

καλούν την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου, στο Villa Mezedes (Ειρήνης 10, στον κεντρικό πεζόδρομο της Κοζάνης), στο party με το οποίο θα βαδίσουν στη νέα δεκαετία παρουσίας της ΑΡΣΙΣ Κοζάνης στην πόλη.

21:00

·         Με την ομάδα χορού CosaLatina να τραβάει το χορό σε ρυθμούς Swing!!!

·        Με τον Old_Simon σε μουσικές που δεν θα μπορείς να κρατήσεις τα πόδια σου στο δάπεδο!!!

·         Σε ένα Villa Mezedes διαμορφωμένο όπως δεν το έχεις ξανά δει!!!

19:00 (δράση για παιδιά)

Και με την Αναστασία Λιάπη (συγγραφέα και αφηγήτρια παιδικών παραμυθιών) να μας φέρνει, φέτος, τον Άη Βασίλη «νωρίτερα» στην πόλη, μέσα από το διαδραστικό της παραμύθι, για να μοιράσει τα δώρα στα παιδιά.

Είσοδος Ελεύθερη

(μέρος των εσόδων του party θα διατεθεί για την ενίσχυση των εθελοντικών δράσεων της ΑΡΣΙΣ Κοζάνης)

Περισσότερα:

Villa Mezedes: https://www.facebook.com/Villa-Mezedes-Μουσικό-μεζεδοπωλείο-110221843704809/

Ομάδα χορού CosaLatina: www.facebook.com/CosaLatinadanceteam

Αναστασία Λιάπη: https://www.facebook.com/Anastasia-Liapi-103310557714267/

ΑΡΣΙΣ Κοζάνης: www.facebook.com/Arsis.Kozanis

Ο Έλληνας γιατρός της Γάζας

Ο αναισθησιολόγος Διονύσης Μαυροδής έζησε τη σκληρή πραγματικότητα στη Γάζα σε δύο αποστολές 14 εβδομάδων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. «Οι Παλαιστίνιοι είναι ιδιαίτερα φιλικοί και ευγνώμονες απέναντι στους Έλληνες».
Σκυμμένος πάνω από τον ασθενή ξεχωρίζει ο πολύχρωμος χειρουργικός σκούφος με αυτοκινητάκια να τρέχουν σε ράλι. «Τον χρησιμοποιούσα από πολύ παλιά, όταν ήμουν κάποιο διάστημα στην παιδοχειρουργική κλινική του Charité στο Βερολίνο και έκανα ναρκώσεις σε παιδιά» μας λέει χαμογελώντας. «Τα παιδιά το κοιτούσαν με περιέργεια και ξεχνιόντουσαν κάπως. Έσπαγε το πράσινο της χειρουργικής ποδιάς των συναδέλφων στο στείρο περιβάλλον του χειρουργείου». Ο Διονύσης Μαυροδής είναι χαρακτηριστικός τύπος ενός αντισυμβατικού αναισθησιολόγου. Πάντα εύθυμος, ομιλητικότατος και με χαρούμενο παρουσιαστικό, δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τις δραματικές εμπειρίες που κουβαλάει από τη Γάζα, όπου εργάστηκε ως αναισθησιολόγος για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) σε δύο σπαστά χρονικά διαστήματα συνολικής διάρκειας 14 εβδομάδων. Ήταν και ο μόνος Έλληνας αναισθησιολόγος για φέτος.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Η τελευταία ολομέλεια της χρονιάς

Την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου, στις 20:00, στο Σπίτι της ΑΡΣΙΣ Κοζάνης, θα πραγματοποιηθεί η τελευταία ολομέλεια της χρονιάς που φεύγει.
Θυμίζουμε πως η ολομέλεια αποτελεί το ανώτερο συλλογικό όργανο λήψης των αποφάσεων της κοινότητας μας, το οποίο λειτουργεί με όρους αμεσοδημοκρατικούς.
Παρακαλείστε να είστε εκεί, για τον σχεδιασμό των τελευταίων δράσεων της χρονιάς και των πρώτων της νέας.

Στο Σπίτι της ΑΡΣΙΣ στολίζουν

Τα παιδιά του Ελεύθερου Σχολείου στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους και σας καλούν στην παρέα τους και όλοι μαζί:
*Να πάρουμε μέρος στο "χριστουγεννιάτικο εργαστήρι παραμυθιού"
με συντονίστρια την Ραφαέλα Χατζηπαναγιωτίδου, Βιβλιοθηκονόμος
**Να δούμε μια χριστουγεννιάτικη ταινία (έκπληξη + ποπ κορν)
***Να κάνουμε κατασκευές, να τραγουδήσουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και να γνωριστούμε.

Για τους γονείς θα υπάρχει ιδιαίτερος χώρος απασχόλησης τους.

Ελεύθερη Είσοδος

"Μην αγοράζετε τίποτα": To νέο αντικαταναλωτικό κίνημα γίνεται μόδα στη Γερμανία

Στον κόσμο της μόδας στην Γερμανία, κυριαρχεί τώρα μια νέα τάση που τείνει να γίνει κίνημα: Μην αγοράζετε τίποτα: Όσο λιγότερα τόσο καλύτερα.

Η Ανούσκα Ρις από το Βερολίνο ανήκει σε αυτό το ένα νέο κίνημα, το οποίο εμπνέεται στη μόδα από τον μινιμαλισμό και πρεσβεύει ότι είναι προτιμότερο να αγοράζεις λιγότερα και πιο ποιοτικά ρούχα από το να αγοράζεις μαζικά φθηνά κομμάτια. 

"Είχα πάρα πολλά ρούχα και τίποτα να φορέσω", λέει η Ανούσκα Ρις για την εποχή που ήταν φοιτήτρια. Τότε που αγόραζε τα ρούχα της από φθηνά καταστήματα και στο τέλος της σεζόν τα πέταγε στον κάλαθο των αχρήστων. 

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Οι προβολές του 2ου ταξιδιού του Διεθνούς Φεστιβάλ ΓκΛΑΤ ταινιών στην Κοζάνη, σήμερα, 19:00, στο Gallery Café-Bar

Η ΑΡΣΙΣ Κοζάνης και η Σύμπραξη για το Κοινωνικό Φύλο σας καλούν στο 2ο ταξίδι του 21ου Διαγωνιστικού Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ΓκΛΑΤ Ταινιών στην Κοζάνη, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019, στις 19:00, στο Gallery Café-Bar.

Πρόγραμμα Προβολών

Ευχαριστώ, Αγάπη μου /Shukran Habibi

Σκην.: Ville Tanttu

Φινλανδία, 2019, 35min, Αραβικά, Φινλανδικά, Αγγλικά

Μυθοπλασία, Γκέι, προσφυγιά

Ο πρόσφυγας Μοχάμεντ αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Κρίστιαν, έναν Φιλανδό οικογενειάρχη.

Ένα Ακόμη Φτερό στον Κεφαλόδεσμό της / Another Feather in her Bonnet

Σκην.: Aki Pagratis

Καναδάς, 2018, 5min, Αγγλικά, Γαλλικά

Μυθοπλασία, Γκέι, Τρανς

Η συμβολική συνένωση δύο καλλιτεχνών που συνεργάζονται, προκειμένου να προωθήσουν τις ιδέες τους για τον άυλο πολιτισμό.

Σιάο Σιάν / Xiao Xian

Σκην.: Jiajie Yu Yan

Ισπανία, 2019, 17min, Κινέζικα & Ισπανικά

Μυθοπλασία, Λεσβιακή

Επιλογές σε φεστιβάλ: 30

Η Σιαο Σιάν ράβει ένα φόρεμα, η μητέρα της με αυταρχισμό της ζητά να μείνει στο σπίτι για να το προσέχει, κι αυτή υπακούει. Όμως η φίλη της, η Σιάο, την παρασύρει σε ένα πάρτι, όπου συμβαίνουν αναπάντεχες εξελίξεις.

Πολυέλαιος / Chandelier

Σκην.: Αντώνης Γλάρος

Ελλάδα, 2018, 10min, Ελληνικά (Αγγλικοί υπότιτλοι)

Μυθοπλασία, Γκέι

Βραβεία: 7

Επιλογές σε φεστιβάλ: 23

https://www.facebook.com/anthony.glaros/  https://www.youtube.com/watch?v=wSPpqlμμNv8  
Ένας αξιωματικός καταλήγει σε ένα φέρετρο, στην κηδεία του, όπου αναπόφευκτα θα τον επισκεφτούν τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του.

Μετά το τέλος των προβολών θα ακολουθήσει party οικονομικής ενίσχυσης των προβαλλόμενων ταινιών.

Ελεύθερη Είσοδος

2ο ταξίδι του Διεθνούς Φεστιβάλ ΓκΛΑΤ ταινιών στην Κοζάνη

Η ΑΡΣΙΣ Κοζάνης και η Σύμπραξη για το Κοινωνικό Φύλο σας καλούν στο 2ο ταξίδι του 21ου Διαγωνιστικού Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ΓκΛΑΤ Ταινιών στην Κοζάνη, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019, στις 19:00, στο Gallery Café-Bar.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γκ.Λ.Α.Τ. Ταινιών (Γκέι, Λεσβιακών, Αμφιφυλοφιλικών, Τρανς) ξεκίνησε το 1999 σε συνεργασία με το «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης» και συνεχίζεται αδιάλειπτα, με στόχο να προκαλέσει τον διεθνή προβληματισμό των κινηματογραφιστών για τα ζητήματα φύλου και επιδίωξη την περισσότερη επικοινωνία, συνύπαρξη και επαφή.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλαμβάνει:

19:00-21:00 προβολή 4 ταινιών

21:00 party οικονομικής ενίσχυσης των προβαλλόμενων ταινιών

Όλες οι ταινίες έχουν ελληνικούς υπότιτλους.

Ελεύθερη είσοδος

Πρόγραμμα Προβολών

Ευχαριστώ, Αγάπη μου /Shukran Habibi

Σκην.: Ville Tanttu

Φινλανδία, 2019, 35min, Αραβικά, Φινλανδικά, Αγγλικά

Μυθοπλασία, Γκέι, προσφυγιά

Ο πρόσφυγας Μοχάμεντ αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Κρίστιαν, έναν Φιλανδό οικογενειάρχη.

Ένα Ακόμη Φτερό στον Κεφαλόδεσμό της / Another Feather in her Bonnet

Σκην.: Aki Pagratis

Καναδάς, 2018, 5min, Αγγλικά, Γαλλικά

Μυθοπλασία, Γκέι, Τρανς

Η συμβολική συνένωση δύο καλλιτεχνών που συνεργάζονται, προκειμένου να προωθήσουν τις ιδέες τους για τον άυλο πολιτισμό.

Σιάο Σιάν / Xiao Xian

Σκην.: Jiajie Yu Yan

Ισπανία, 2019, 17min, Κινέζικα & Ισπανικά

Μυθοπλασία, Λεσβιακή

Επιλογές σε φεστιβάλ: 30

Η Σιαο Σιάν ράβει ένα φόρεμα, η μητέρα της με αυταρχισμό της ζητά να μείνει στο σπίτι για να το προσέχει, κι αυτή υπακούει. Όμως η φίλη της, η Σιάο, την παρασύρει σε ένα πάρτι, όπου συμβαίνουν αναπάντεχες εξελίξεις.

Πολυέλαιος / Chandelier

Σκην.: Αντώνης Γλάρος

Ελλάδα, 2018, 10min, Ελληνικά (Αγγλικοί υπότιτλοι)

Μυθοπλασία, Γκέι

Βραβεία: 7

Επιλογές σε φεστιβάλ: 23

https://www.facebook.com/anthony.glaros/  https://www.youtube.com/watch?v=wSPpqlμμNv8  
Ένας αξιωματικός καταλήγει σε ένα φέρετρο, στην κηδεία του, όπου αναπόφευκτα θα τον επισκεφτούν τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του.

Σας περιμένουμε

HIV: Η κοινωνική διάσταση ενός (δυνητικά) μη ανιχνεύσιμου ιού

Τον Αύγουστο του 1987, οι δύο υπεύθυνοι επικοινωνίας του «Global Programme on AIDS», που αποτελεί πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, είχαν την ιδέα να καθιερώσουν μια παγκόσμια ημέρα με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για την ασθένεια. Μια μέρα υπενθύμισης για αυτούς που είχαν πεθάνει και για αυτούς που ζούσαν με τον ιό HIV. Η πρότασή τους άρεσε στον διευθυντή του προγράμματος, -μάλιστα, φαινόταν να συμπίπτει με μία χαλαρή περίοδο για τα media, χωρίς μεγάλες ειδήσεις, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων- και κάπως έτσι, τον Δεκέμβριο του 1988 διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία η Παγκόσμια Ημέρα για το AIDS.

Η μέρα αφιερώνεται κάθε χρόνο σε έναν διαφορετικό σκοπό που αφορά τη ζωή με τον ιό HIV και το AIDS. Από την επικοινωνία και την αύξηση της ορατότητας (1988), στο κοινωνικό στίγμα και τον ρατσισμό (2002, 2003), η φετινή 1η Δεκεμβρίου ήταν αφιερωμένη στον ρόλο της κοινότητας και στο πώς αυτή προσεγγίζει την οροθετικότητα. Αν και οι νοσοκόμες δεν φορούν πια στολές δυτών για να πλησιάσουν τους ασθενείς και δεν κλωτσάνε από μακριά τους δίσκους με το φαγητό τους, 31 χρόνια μετά την πρώτη παγκόσμια αντίδραση στον ιό, οι φορείς του συνεχίζουν να τα βάζουν με τον φόβο των άλλων, σε παγκόσμια κλίμακα.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.