Το δώρο του θανάτου

Η παθολογική κατανάλωση έχει γίνει κάτι το τόσο φυσιολογικό, που πλέον οριακά μπορούμε να το παρατηρήσουμε.

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που να μην θέλουν. Έτσι τους αγοράζεις μια βασίλισσα που χαιρετάει και φορτίζεται με ηλιακή ενέργεια, ένα βουρτσάκι για τον αφαλό, μια επάργυρη βάση παγωτού, ένα “ξεκαρδιστικό” φουσκωτό μπαστούνι “πι”, πλαστικά σύνεργα ζαχαροπλαστικής καθώς και ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που ονομάζεται “Terry, η πλαστική χελώνα που ορκίζεται”. Και κατά κάποιο τρόπο το βρίσκω κάπως σημαντικό – έναν παγκόσμιο χάρτη τοίχου με μορφή σαν το “ξυστό”.

Όλα αυτά ίσως φαίνονται διασκεδαστικά για την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, ανόητα τη δεύτερη, ντροπιαστικά την τρίτη. Μέχρι τη δωδέκατη βρίσκονται ήδη στην χωματερή. Για τριάντα δευτερόλεπτα αμφίβολης ψυχαγωγίας ή ενός ηδονικού ερεθίσματος που δεν διαρκεί περισσότερο απ’ όσο κάνει η νικοτίνη να κυκλοφορήσει στο σώμα, επιτρέπουμε τη χρήση υλικών, οι επιπτώσεις των οποίων μπορεί να υπάρχουν και να μεταδίδονται για πολλές γενιές.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.