Αν ισχύει η πιπίλα ότι «οι γονείς μας έκαναν ό,τι μπορούσαν», τότε ας ισχύει αμφίδρομα: κι εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε. Μέσα σ’ αυτό το «μπορώ», πόσο δίκαιο είναι να απαιτούμε από τον εαυτό μας να ξεπεράσει τον πόνο και τον θυμό λες και δίνουμε εξετάσεις καλής διαγωγής;
Η μητέρα μου έχει πεθάνει. Βρίσκομαι στην κουζίνα των εφηβικών μου χρόνων και βράζω από οργή. Αρπάζω πιάτα, ποτήρια, κανάτες και τα εκσφενδονίζω με μανία, αλλά δεν σπάνε. Όση δύναμη και να βάλω, δεν σπάνε με τίποτα – αναπηδούν και δεν παθαίνουν τίποτα. Μια φριχτή αίσθηση ματαίωσης με πνίγει. Κι ύστερα μου λέω «δεν έχω πια μαμά» και λύνομαι σε λυγμούς.
του Λύο Καλοβυρνά
Αυτό το όνειρο, και τα έντονα συναισθήματα που προκάλεσε, με έβαλαν σε σκέψεις, όχι μόνο σε σχέση με τον πιθανό θάνατο της δικής μου μητέρας αλλά και με το πώς έχουν βιώσει ή φοβούνται ότι θα βιώσουν το θάνατο των γονιών τους πολλοί από τους συμβουλευόμενούς μου. «Και μόνο η ιδέα ότι κάποια στιγμή η μαμά μου / ο μπαμπάς μου θα πεθάνει με διαλύει» είναι μια φράση που ακούω συχνά σε ομάδες ή ατομικές συνεδρίες.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου