Sex work is work: Ένα αφιέρωμα για τη σεξεργασία στην Ελλάδα

Όπως όλες οι «άβολες» ταυτότητες και δραστηριότητες για το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, έτσι και το επάγγελμα της σεξεργάτριας και του σεξεργάτη παραμένουν για πολλά χρόνια στο περιθώριο, αναγκάζοντας τα άτομα αυτά να μένουν στην αφάνεια και να μην μπορούν να διεκδικήσουν μία καλύτερη θέση στην κοινωνία.

Η πανδημία του κορονοϊού και το lockdown που ακολούθησε έκανε τα πράγματα απλά χειρότερα. «Στην αρχή της πρώτης εβδομάδας με την πανδημία και τα μέτρα, όλοι φοβηθήκαμε, πάθαμε σοκ», λέει η Άννα Κουρουπού, διευθύντρια του Red Umbrella Athens, ενός φορέα υγείας, που δημιουργήθηκε το Δεκέμβριο 2015 έχοντας ως στόχο την προαγωγή της υγείας, τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο σεξ, την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της πολιτείας και συνολικά της κοινωνίας, αλλά και την παροχή υπηρεσιών ενδυνάμωσης συμβάλλοντας στην κοινωνική ένταξη των εργαζόμενων στο σεξ στην Ελλάδα. «Εγώ τήρησα κατά γράμμα τις εντολές, αλλά αυτό ήταν από μία προνομιακή θέση δική μου, με την έννοια ότι μπορεί να είχα κάποια χρήματα να ζήσω ή ανθρώπους να με βοηθήσουν. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν αυτό και έπρεπε να βγουν στη δουλειά. Την 4η μέρα πια, βλέπω τρανς στο δρόμο να βγάζει φωτογραφίες στην άδεια λεωφόρο και να μην περνάει ψυχή. Τη δεύτερη βδομάδα όμως, περνούσε… ψυχή, την τρίτη ακόμα περισσότερο».

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

«Σας παρακαλώ, βοηθήστε με μόνο να ζήσω. Σας παρακαλώ, κάποιος να μας σώσει»

Σε μια σπαρακτική επιστολή, ο Νιντάλ Ιμπραχίμ εξηγεί πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα στις πύλες της Ευρώπης. Το κείμενο μεταφράστηκε αυτούσιο από το Al Jazeera όπου δημοσιεύτηκε αρχικά από την Χριστίνα Χελά.

Είμαι ο Νιντάλ Ιμπραχίμ από το Χαλέπι, είμαι 37 ετών και πεθαίνω.

Εγώ, ο φίλος μου ο Μοχάμεντ και τα τέσσερα παιδιά του φτάσαμε στα σύνορα της Λευκορωσίας μαζί με άλλους πρόσφυγες. Ελπίζαμε ότι θα φτάναμε στην Ευρώπη, αλλά είμαστε πλέον παγιδευμένοι στα δάση χωρίς φαγητό και νερό, πίνουμε από βάλτους. Η θερμοκρασία είναι -5 ή -7.

Είμαι ζωντανός μόνο και μόνο γιατί έχω τρία παιδιά που έμειναν με τη γυναίκα μου στην Τουρκία. Πρέπει να επιβιώσω, για χάρη τους. Τους αγαπώ και μου λείπουν πολύ. Τις περισσότερες φορές το κρύο και η βροχή δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, αλλά όταν κοιμάμαι, ονειρεύομαι τη γυναίκα και τα παιδιά μου και το πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί σε ένα ασφαλές μέρος. Ονειρεύομαι τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Αλλά ανά πάσα στιγμή, μπορεί να πεθάνω.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Εγκαίνια για τις νέες μονάδες του ΚΕΘΕΑ στη Δυτική Μακεδονία

Την Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2021 στη 1 το μεσημέρι θα πραγματοποιηθούν τα επίσημα εγκαίνια των νέων μονάδων του ΚΕΘΕΑ στη Δυτική Μακεδονία.

Το Πολυδύναμο Συμβουλευτικό Κέντρο και η Κινητή Μονάδα είναι οι πρώτες δομές που δημιουργήθηκαν στη Δυτική Μακεδονία για τη θεραπευτική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων από νόμιμες και παράνομες ουσίες, καθώς και από συμπεριφορές (τυχερά παιχνίδια, διαδίκτυο/gaming).

Tα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν στις εγκαταστάσεις των μονάδων στην οδό Ουρανίας 8 στην πόλη της Κοζάνης.

Οι δυο μονάδες εντάσσονται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δυτικής Μακεδονίας 2014-2020 με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Σύνορα Πολωνίας - Λευκορωσίας: Οι κάτοικοι ανάβουν πράσινο φως για τους μετανάστες και δείχνουν την αλληλεγγύη τους

Την αλληλεγγύη τους δείχνουν δεκάδες πολίτες του πολωνικού χωριού Dubicze Cerkiewne, περίπου 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Λευκορωσία προς τους μετανάστες, ανάβοντας ένα πράσινο φως στα σπίτια τους, προκειμένου να τους καλωσορίσουν. Για την κίνηση έχουν γράψει πολλά μέσα ενημέρωσης, ανάμεσα στα οποία είναι και το σάιτ του Βατικανού.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Σκοπιά στα σύνορα της απανθρωπιάς

Μία μπόχα πλανιέται ξανά πάνω από την Ευρώπη· η μπόχα του ξενοφοβικού εθνικισμού και των δίδυμων αδελφών του, του μιλιταρισμού και του φασισμού. Και η δυσωδία αυτή, που μάλιστα πλασάρεται ως το απαύγασμα του ευρωπαϊκού και χριστιανικού, αλίμονο, «πολιτισμού» μας, αυτή τη φορά κατεβαίνει από το Βορρά – από την Πολωνία και τα σύνορά της με τη Λευκορωσία, όπου χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν αργοπεθαίνουν παγιδευμένοι εδώ και αρκετές εβδομάδες: αθώοι άνθρωποι που γλίτωσαν από τους πολυετείς πολέμους και τις κακουχίες για να καταντήσουν αναλώσιμα πιόνια σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ψυχροπολεμικό παιχνίδι ισχύος.

Το πρώτο που πρέπει να πούμε εδώ είναι ότι πρόκειται για μια απολύτως τεχνητή κρίση, που γεννήθηκε μεν στα άρρωστα μυαλά των Πολωνών ακροδεξιών, αλλά ανδρώθηκε και γιγαντώνεται με την πλήρη υποστήριξη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ: οι δήθεν «εισβολείς», που και καλά απειλούν την ασφάλεια και τη δημοκρατία της Ευρώπης στο πλαίσιο ενός... «υβριδικού πολέμου» που εξαπέλυσαν οι καταχθόνιοι Πούτιν και Λουκασένκο κατά της Ε.Ε. (!), δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μερικές χιλιάδες άοπλοι, παγωμένοι, πεινασμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και εκατοντάδες γυναικόπαιδα, «καρφωμένοι» σε ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Καμιά σχέση με το προσφυγικό τσουνάμι του 2015, όταν ένα εκατομμύριο Σύροι στην πλειονότητά τους πρόσφυγες κατέκλυσαν την Ελλάδα και την Ευρώπη: συγκριτικά, εδώ μιλάμε για έναν μικρό κυματισμό.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Εκδήλωση ενδιαφέροντος για συμμετοχή στο βιωματικό εργαστήριο «Η Δημοκρατία στην Τάξη»

Τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού (Σάββατο 20 Νοεμβρίου) επέλεξε να γιορτάσει η ΑΡΣΙΣ Κοζάνης παρέα με το Περιφερειακό Κέντρο Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕ.Κ.Ε.Σ.) Δυτικής Μακεδονίας, προσκαλώντας τον Γιώργο Μόσχο πρώην Συνήγορο του Παιδιού και ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας για το Άρθρο 12 (ΠΡΩΤΑ.12) σε 2 βιωματικά εργαστήρια για εκπαιδευτικούς, με θέμα: «Η Δημοκρατία στην Τάξη».

Στα εργαστήρια θα συζητήσουμε με τον Γιώργο Μόσχο και θα συμμετέχουμε σε εικονική συνέλευση τάξης που θα μας δώσει ιδέες για τα σχολεία μας:

·       Πώς υποστηρίζουμε την έκφραση της γνώμης των παιδιών για θέματα που σχετίζονται με τη σχολική ζωή;

·       Πώς ενισχύουμε τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων στην τάξη;

·       Πώς διευκολύνουμε τη λήψη συλλογικών αποφάσεων και την ανάληψη ευθυνών από μαθητές και μαθήτριές μας;

·       Υπάρχουν τεχνικές και εφαρμοσμένες πρακτικές που μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας εμπνεύσουν στη δική μας καθημερινή πρακτική;

Το πρόγραμμα των εργαστηρίων, που θα πραγματοποιηθούν στο χώρο του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης (οδός Παντελή Χορν 2 – Κοζάνη), έχει ως εξής:

09.30 - 11.30 για εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

12.00 - 14.00 για εκπαιδευτικούς Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Παρακαλούμε οι ενδιαφερόμενες/οι εκπαιδευτικοί να δηλώσουν συμμετοχή στο σύνδεσμο: https://bit.ly/3w5oJHQ.

Επειδή ο αριθμός των επιμορφούμενων είναι περιορισμένος, ώστε να τηρηθούν τα υγειονομικά πρωτόκολλα για την προστασία από την πανδημία COVID-19, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

 

Στους συμμετέχοντες θα διανεμηθεί "Η Συνέλευση των Παιδιών" που έχει εγκριθεί ως εκπαιδευτικό υλικό από το Υ.ΠΑΙ.θ.

Ελεύθερη Συμμετοχή

Τα παγκάκια, οι «αόρατοι» και η ζωή στον δρόμο μέσα από μια παράσταση

Είναι άνθρωποι που έχουν για σπίτι τους ένα παγκάκι, μια εσοχή σ' ένα στενό δρομάκι ή σ' ένα κατάστημα, που μένουν σε υγρά υπόγεια, σε διαμερίσματα χωρίς ρεύμα, που μεταφέρουν όλη μέρα στους δρόμους το βιος τους, που χάνονται στις εξαρτήσεις και τριγυρνούν σαν φαντάσματα, «αόρατοι» μπροστά στους βιαστικούς να τους προσπεράσουν, συμπολίτες τους. Αυτούς τους ανθρώπους προσπάθησε να κάνει «ορατούς» η διαδραστική- περιπατητική παράσταση, που διοργανώθηκε το Σαββατοκύριακο από το MSF Urban Spaces- ομάδα Θεσσαλονίκης, που αποτελείται από τις οργανώσεις Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF), ΑΡΣΙΣ- Κοινωνική Οργάνωση Νέων, Kids Save Lives- Τα Παιδιά Σώζουν Ζωές, NΑΟΜΙ Οικουμενικό Εργαστήριο Προσφύγων και PRAKSIS.

Οι συμμετέχοντες περιδιάβηκαν εννέα σημεία του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου πολλές φορές βρίσκουν καταφύγιο άστεγοι, σε μια προσπάθεια να δουν με μια διεισδυτική ματιά πλευρές της πόλης με άλλη σημασία. Όπως τα παγκάκια του πάρκου Τσιρογιάννη ή τον πεζόδρομο της Δαγκλή, όπου κοιμούνται κάποιες φορές άστεγοι και αποτέλεσε την αφετηρία της διαδρομής.

«Το σύνθημα "Μένουμε σπίτι" κατά τη διάρκεια της καραντίνας δεν θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σε πάρα πολλούς ανθρώπους γιατί τους έλειπε ένα βασικό δικαίωμα, το δικαίωμα στη στέγη», ανέφερε η κοινωνική λειτουργός Στεφανία Πανταζή. Κάνοντας μνεία σε στοιχεία που αφορούν τη Θεσσαλονίκη την περίοδο 2017-2021, σημείωσε ότι 2500 άνθρωποι ζήτησαν βοήθεια στις δομές του δήμου Θεσσαλονίκης που εξυπηρετούν άστεγους, «κάτι που σημαίνει ότι περίπου 500 άνθρωποι τον χρόνο ζητούν υποστήριξη».

Τα παγκάκια και οι ιστορίες τους

Επόμενη στάση της περιήγησης ήταν η πλατεία Τσιρογιάννη, όπου τα παγκάκια μετατρέπονται κάποιες φορές σε πρόχειρα καταλύματα. «Τα παγκάκια συμμετέχουν στη δημιουργία σχέσεων στο δρόμο», υπογράμμισε η Αγγελική Γαβριέλλα Σαμψωνίδου και αφηγήθηκε τη γνωριμία με έναν άστεγο και την έκπληξή του, όταν τού προσφέρθηκαν δύο ζευγάρια παπούτσια, «αλλά αυτός δοκίμασε και πήρε μόνο το ένα, το δερμάτινο, για να μην μπαίνουν νερά στα πόδια του».

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.