Σε μια σπαρακτική επιστολή, ο Νιντάλ Ιμπραχίμ εξηγεί πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα στις πύλες της Ευρώπης. Το κείμενο μεταφράστηκε αυτούσιο από το Al Jazeera όπου δημοσιεύτηκε αρχικά από την Χριστίνα Χελά.
Είμαι ο Νιντάλ Ιμπραχίμ από το Χαλέπι, είμαι 37 ετών και πεθαίνω.
Εγώ, ο φίλος μου ο Μοχάμεντ και τα τέσσερα παιδιά του φτάσαμε στα σύνορα της Λευκορωσίας μαζί με άλλους πρόσφυγες. Ελπίζαμε ότι θα φτάναμε στην Ευρώπη, αλλά είμαστε πλέον παγιδευμένοι στα δάση χωρίς φαγητό και νερό, πίνουμε από βάλτους. Η θερμοκρασία είναι -5 ή -7.
Είμαι ζωντανός μόνο και μόνο γιατί έχω τρία παιδιά που έμειναν με τη γυναίκα μου στην Τουρκία. Πρέπει να επιβιώσω, για χάρη τους. Τους αγαπώ και μου λείπουν πολύ. Τις περισσότερες φορές το κρύο και η βροχή δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, αλλά όταν κοιμάμαι, ονειρεύομαι τη γυναίκα και τα παιδιά μου και το πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί σε ένα ασφαλές μέρος. Ονειρεύομαι τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Αλλά ανά πάσα στιγμή, μπορεί να πεθάνω.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου