Δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Δεν έχει γωνίες
ετούτη η εποχή. Γλιστράω και πέφτω, τα δάχτυλά μου δεν γαντζώνονται
πουθενά. Άλλες φορές, σε άλλους καιρούς, θα έλεγα «δεν πειράζει, θα με
σώσει πάλι η μουσική».
Τώρα όμως, ακόμη κι αυτή η μουσική, είναι
απαγορευμένη. Ακόμη και το να ακούς σιωπηλός σε ένα μπαρ μια γκάιντα κι
ένα μπαγλαμαδάκι είναι απαγορευμένο. Σαν ήττα απ’ τα αποδυτήρια μου
μοιάζει αυτό. Ή καλύτερα: απ’ τα καμαρίνια.
Συνηθίσαμε το θάνατο. Κι αυτό από μόνο του είναι μια δύσκολη πρόταση. Έχει αγκάθια κι αίματα παντού. Συνηθίσαμε να χάνουμε εκατό ψυχές, εκατό φίλους, εκατό συγγενείς, εκατό έρωτες, εκατό αγκαλιές, εκατό γείτονες, εκατό καλημέρες κάθε μέρα. Πώς μας έγινε βίωμα αυτό; Ένα μικρό χωριό λιγότερο κάθε εικοσιτέσσερις ώρες. Γιατί το αντέχουμε; Τόσον πόνο, πώς;
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου