«Ακούω το παιδί» δεν σημαίνει απλά το ρωτάω και ακούω τι έχει να μου πει, αλλά και δημιουργώ την κατάλληλη ατμόσφαιρα να μου μιλήσει και επί πλέον, σε κάποιες περιπτώσεις προσπαθώ να καταλάβω και όσα «δεν λέγονται» ή όσα λέγονται σιγά – σιγά, μόλις δημιουργηθεί σχέση εμπιστοσύνης»
Στη διπλανή ή παραδιπλανή μας πόρτα ζει ένα παιδί που ταλαιπωρείται, ζορίζεται, κακοποιείται και μπορεί συχνά, έξω από το σπίτι, να είναι βυθισμένο στη σιωπή του ή να παίζει ένα ρόλο «αντι-ήρωα» για να προσελκύσει την προσοχή μας.
Στο μπροστινό ή το διπλανό θρανίο στην τάξη μας κάθεται ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος και δεν ξέρει σε ποιον και πώς να μιλήσει. Και παριστάνει ότι όλα πάνε καλά, περιμένοντας ότι η επόμενη μέρα ίσως ξημερώσει καλύτερα.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου