«Το θεριό»

«Το θεριό» (της Κατερίνας Παπαστεργίου)

Πόση κατάντια να χωρέσει στη χώρα της σοφίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και της επιστήμης; Πώς να σβήσει κανείς το όνομά της στο χαραγμένο μυαλό των ανθρώπων στα πέρατα της γης; Πώς να μετατραπεί η περηφάνια σε μιζέρια;
Ποιος μπορεί να βάψει με μαύρο χρώμα το λευκό της αίγλης της; Ποιοι θα τολμήσουν να πουλήσουν το ακριβό οικόπεδο της; Ποιος θα παραπλανήσει τον λογικό λαό της με προβοκάτσιες και λογοκρισίες; Ποιος θα τον δημαγωγήσει με ψευτοεπαίτες που διψούν για εξουσία; Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης βιάστηκε από αυτούς που μιλούν για να πουν και από αυτούς που λιγότερο μιλούν μα κάνουν τους άλλους να πονούν. «Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Έχουν το θράσος να επικαλούνται το δικαίωμα του εκφράζειν και εκφράζεσθαι προκειμένου να “μπουρδολογούν” εξ ονόματος της δημοκρατίας. Ποιος να το φανταζόταν πως ο φασισμός θα κατάφερνε να ευδοκιμήσει για τα καλά σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο;
Κατάπιαμε αμάσητα πολλά, σφίξαμε τα δόντια όταν μας τάισαν και άλλη μπουκιά γεμάτη φόλα αλλά δεν ψοφήσαμε. Tι και αν συνεχίζουμε να τρώμε τα ληγμένα τους, τι και αν ντρεπόμαστε που νιώθουμε ανήμποροι να βοηθήσουμε, τι και αν κάθε μέρα που ξημερώνει όσο ηλιόλουστη και να είναι μοιάζει με χειμωνιά; Η αξιοπρέπεια, θυσία στο βωμό του εξωφύλλου και της αποκλειστικότητας σε μια σελίδα που θα βρεχτεί και θα πεταχτεί σε λίγες μόνο μέρες, όσο θα διαρκέσει η είδηση και η υπερανάλυση στα τηλεπαράθυρα. Υπάρχουν στιγμές που θες τόσο πολύ την σιωπή, έχει ανάγκη και αυτή να “φλυαρεί” και να στα εξηγεί όλα. Επιβάλλεται να είναι παρούσα, αυτή και κανείς άλλος, στην θέση που της πρέπει. Χάνονται άνθρωποι δε βλέπεις; Φεύγουν! Για να καίγονται αυτοί που μένουν πίσω, να τρελαίνονται με τα γιατί. Προσπαθούν να νικήσουν αυτό το θεριό που μοιάζει ανθρώπινο αλλά δεν είναι, που δεν σκέφτεται γιατί δε νοεί, που αρέσκεται στο αίμα και στην βία, που κατηγοριοποιεί και διαχωρίζει, που διατάζει και εκτελεί, που ρημάζει ότι βρει, που χαίρεται να σκοτώνει και να λοιδορεί.
Δολοφονία! Ακούς; Λυπάσαι για αυτό που συνέβη και για αυτά που ζεις, γιατί το θεριό έχει χέρια σαν τα δικά σου, ζει ανάμεσά σου, αναπνέει τον αέρα σου και αγγίζει τα πράγματά σου.

Κατερίνα Παπαστεργίου
Φιλόλογος
Εθελόντρια της ΑΡΣΙΣ-Κοζάνης