Ο τρελός…

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Στην αρχή δεν το πιστεύεις αφήνεις εκείνο το διάστημα των λίγων δευτερολέπτων, που κρίνονται απαραίτητα, για να ξανακοιτάξεις και να βεβαιωθείς. Μιλάει στον δρόμο μόνος του! Παραμιλάει ξυπνητός και τα λέει και φωναχτά. Τόσος θυμός, τόση αγανάκτηση δεν την αντέχει εντός του. Ξεχειλίζει και η ψυχή και της ξεφεύγουν αυτά που δε θα έπρεπε. Το κεφάλι σκυφτό, το βλέμμα στα πόδια λες και μετράει τα βήματα, τα ρυθμικά, τα γρήγορα. Δε γελάς, για κάποιον λόγο δε γελάς σαν να συμπάσχεις και ας μην ξέρεις τάχα το γιατί. Τρελός; Γνωμικός; Στόμα μισόκλειστο και γλώσσα μεγάλη, λέει αυτά που δεν είπε τότε που έπρεπε, τότε που έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και αντ’αυτού σιώπησε αφού δεν μπόρεσε ούτε να αρθρώσει. Μαρμάρωσε.

 
Τρελός φαντάζει στα άπειρα ανθρώπινα μάτια και αυτός που γελά χωρίς λόγο γιατί θυμήθηκε κάτι ή ανέτρεξε στο άλμπουμ των αναμνήσεων και ξέθαψε το δικό του καλοκαίρι. Ασυναίσθητα χαμόγελα που προκαλούν τα επικριτικά βουβά σχόλια και τις στραβωμένες ματιές των περαστικών. Τα χαμόγελα άνευ λόγου και αιτίας γίνονται τρελά που δεν τα φτάνει η λογική για να τα ντύσει φυσιολογικά. Περαστικοί και λογικοί, το μαρτυρά εξάλλου το αυστηρό πρόσωπο τους. Αποστειρωμένοι, δεν παραμιλούν και δεν ξοδεύουν τα γέλια τους, ούτε τα εκθέτουν δημόσια τα πνίγουν μαζί με τις λέξεις. Αμίλητοι. Δεν κάνουν παρέα με τρελούς, είναι πιστοί στο δικό τους πρωτόκολλο.

Πότε χαμογέλασες μόνος καταμεσής του δρόμου; Πότε ανέτρεξες στην τελευταία, αστεία και πιο ευτυχισμένη σκηνή; Πάει καιρός! Μακραίνει η απόσταση του ποτέ. Ξεχάσαμε πως γελούν και παραμιλούν οι άνθρωποι χωρίς να υπολογίζουν και να μετρούν τα χαμογελά τους και τα λόγια τους. Πάντα δικαιολογούσες τα γέλια σου και στα αδικαιολόγητα κοκκίνιζες και ντρεπόσουν, λογοδοτούσες για το παραλήρημα σου. Μια στιγμή τρέλας την ξεπλήρωσες με χρόνια λογικής εξήγησης. Γίναμε αριθμοί και μετράμε με τα δάχτυλα, γράφουμε στο τεφτέρι του χρόνου τα χαμένα μας. Ήμασταν κάποτε τρελοί σαν και αυτούς που τώρα μας προσπερνούν με τα γοργά βήματά τους και μας ακουμπούν με τον αγκώνα τους δίχως ντροπή, αφήνοντάς μας στον κόσμος μας.