Ένας Μήνας στη Βιέννη

Καθώς γράφω αυτό το κείμενο έχει ήδη συμπληρωθεί ένας μήνας που βρίσκομαι στη Βιέννη. Είναι δύσκολο να χωρέσω όλες τις εντυπώσεις μου σε μόλις μία ή μιάμιση σελίδα, αλλά θα προσπαθήσω. Για πάμε λοιπόν!

Έχω ερωτευτεί τη Βιέννη, ξεκάθαρα. Κάθε γωνιά, κάθε κτήριο, ακόμα και οι διαδρομές με το τρένο είναι μία τέλεια φωτογραφία – μπορείτε να φανταστείτε ότι θα έχω βγάλει πάρα μα πάρα πολλές… Η πόλη φυσικά έχει τόσα πολλά μέρη να επισκεφτείς κι εγώ έχω πάρει σβάρνα τα μουσεία. Είδα διάσημους πίνακες από κοντά, όπως «Το Φιλί» του Gustav Klimt και τον αγαπημένο μου «Ιουδίθ Ι». Δυο όμως ήταν οι στιγμές που ξεχώρισα μέχρι τώρα: H ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης στο παλάτι του Schönbrunn. Μία ανεπανάληπτη, εξαίσια στιγμή οπού εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο. Ο κόσμος εδώ λατρεύει την κλασσική μουσική, η μισή Βιέννη ήταν εκεί! Και φυσικά η πρώτη βόλτα που πήγα εντελώς μόνη, χωρίς βοήθεια στον καθεδρικό του Άγιου Στεφάνου, καθώς η Βιέννη είναι μία από τις πιο προσβάσιμες πόλεις για Α.μεΑ. στην Ευρώπη.

Και εδώ φτάνω στην ουσία του άρθρου. Εδώ πέρα το να βλέπεις ανθρώπους με αναπηρία να κυκλοφορούν στο δρόμο είναι απολύτως φυσιολογικό και χωρίς κανένα εμπόδιο. Τα πεζοδρόμια είναι ίσια. Οι οδηγοί και γενικότερα οι άνθρωποι εδώ πέρα σέβονται και τηρούν τους κανόνες – αφού στην αρχή το έβρισκαν παράξενο που έτρεχα να περάσω το δρόμο (που να ήξεραν… χαχαχαχα), γιατί εδώ οι οδηγοί σταματάνε και περιμένουν μέχρι να περάσεις. Βλέπω ανθρώπους με αμαξίδια να κυκλοφορούν άνετα, να κάνουν τη βόλτα τους. Βέβαια υπάρχουν και βοηθοί που τους εξυπηρετούν σε ότι χρειαστούν. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας όλα αυτά στενοχωριέμαι και θυμώνω ακόμη περισσότερο για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας όσον αφορά τα άτομα με αναπηρία.

Όσο για το πρόγραμμα μου: Στη Grenzenlos με καλοδέχτηκαν κι όλες αυτές τις μέρες έμαθα πολλά πράγματα για την αναπηρία και για το πόσα άλλα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για την ένταξη και την αποδοχή των ανθρώπων με αναπηρία. Εδώ δεν είμαι «ξεχωρίζω» λόγω της αναπηρίας μου, ούτε κάνω κάτι «απίστευτο»… Είμαι απλά η Μαρία, μία εθελόντρια από την Ελλάδα. Εδώ σου δίνουν φωνή, σε ρωτάνε «Πως μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητα σου? Ποια είναι η γνώμη σου? Τι μπορούμε να κάνουμε για τα άτομα με αναπηρία?». Αναγνωρίζουν ότι δεν όλα είναι ιδανικά, ξέρουν ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν και πάντα προσπαθούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Εξάλλου, αυτός είναι και ο στόχος του προγράμματος στο οποίο συμμετέχω: Να δείξουμε ότι μπορούμε και εμείς να ταξιδέψουμε, να γίνουμε εθελοντές, να προσφέρουμε και να βοηθήσουμε. Ότι μπορούμε να είμαστε ισότιμα μέλη και ενεργοί πολίτες, και να συμβάλλουμε έμπρακτα στην βελτίωση των κοινωνιών που ζούμε.

Κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω τη Grenzenlos και τους Citizens In Action για αυτή τη μοναδική ευκαιρία.

Συνεχίζω λοιπόν. Καινούργια χώρα, καινούργιες συνήθειες, καινούργια κουλτούρα, Αλλά άμα έχεις όρεξη και θέληση προσαρμόζεσαι αρκετά γρήγορα. Η συμβουλή που έχω να δώσω: Μη δίνετε σημασία σε όσα στερεότυπα ή φήμες υπάρχουν για κάθε χώρα. Είναι ηλίθιο! Ζήστε το πρώτα και μετά σχηματίστε άποψη. Οι άνθρωποι εδώ είναι φιλικοί, οργανωμένοι και έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν και να λύσουν οποιαδήποτε απορία. Και μία έξτρα πληροφορία: H Βιέννη έχει μεγάλο πληθυσμό χορτοφάγων, οπότε τα τρώω τα φρούτα και τα λαχανικά μου κι εγώ. Το σημαντικότερο όμως είναι πως όλες αυτές τις μέρες γνώρισα πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία από διάφορες χώρες και οργανώσεις. Έτσι έμαθα ότι παρά τις διαφορές μας δεν υπάρχει κάτι που να μας χωρίζει. 

Κατά τα άλλα περπατάω πολύ εδώ και μου αρέσει! Θα το επαναλάβω: H Βιέννη είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Μπορεί καμία φορά να επιστρέφω στο σπίτι κουρασμένη, αλλά στο τέλος η ομορφιά αυτής της πόλης σε κάνει να πιστεύεις πως όλα είναι δυνατά. Ακόμη και ένα κορίτσι από την Κοζάνη να βρεθεί για μία βραδιά στο παλάτι των Αυτοκρατόρων…