Της Κατερίνας Παπαστεργίου
Φιλία! Αυτή η λέξη κατατάσσεται αυτομάτως στην λίστα με εκείνες που όταν τις ακούς ανατριχιάζεις, γιατί εκείνη την ώρα που την ακούς, την διαβάζεις και την γράφεις σου έρχονται έντονα εικόνες στο μυαλό αλλά και μυρωδιές και γεύσεις σαν το παγωτό μηχανής που πρωτοέφαγες με την παρέα. Ακόμα ηχεί στα αυτιά σου και το γνωστό τραγουδάκι “εμείς οι δυο οι φίλοι που τρώμε το σταφύλι….” Που μερικές φορές γινόταν αντιπαθητικό από τις τόσες φορές που το άκουγες. Η φιλία είναι σαν το παλιό καλό κρασί, όσο πιο παλιά είναι τόσο πιο ωραίο άρωμα και ασυναγώνιστη γεύση έχει, δύσκολα να αντιγράψει κανείς την συνταγή της. Και αν προσπαθήσεις να την φτιάξεις γρήγορα με άγουρα σταφύλια δε θα πετύχει. Θέλει υπομονή, πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια μέχρι να φτάσει στο ποτήρι σου. Τα γινωμένα σταφύλια χρειάζονται χρόνο και καιρό, ήλιο και νερό, αγάπη & έγνοια. Πρέπει να ψηλώσεις για να τα φτάσεις πριν κρεμάσουν στο χώμα τα τσαμπιά. Και όλα αυτά κάτω από το βλέμμα της πονηρής αλεπούς που σκάει επειδή δεν τα φτάνει.
Θα τα πατήσεις μέχρι να μουδιάσουν τα πόδια σου για να βγάλουν τους χυμούς τους, στην αρχή γελώντας και χορεύοντας, μετά από ώρα πονώντας και παλεύοντας. Τι και αν την κατηγορούν πως δεν υπάρχει και πως δεν είναι αληθινή; Eκείνη τα ακούει βερεσέ μέχρι να ’ρθει η ώρα της να εμφανιστεί με χίλιους τρόπους και πρόσωπα για να καταρρίψει το μύθο. Γεννήθηκε από την ανάγκη του ανθρώπου να μην ζει μονάχος, πως θα άντεχε εξάλλου να σηκώσει όλο το βάρος του βαρελιού; Θέλει να μιλήσει, να μοιραστεί, να γελάσει, να κλάψει, τι νόημα θα είχε αν δεν είχε έστω και έναν φίλο να τα ζει. Βιώματα και μονοπάτια που αν τα βαδίσεις χέρι χέρι είναι αλλιώς δεν θα χαθείς ποτέ. Η απάντηση στην ερώτηση γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους έρχεται από νωρίς, την έχεις λάβει ήδη τότε που ήσουν ακόμη παιδί. Όλα τόσο ιδανικά; Όχι. Ο φίλος είναι ο άλλος σου ο εαυτός, η συνεχεία σου, το στήριγμα σου, ένα επίτευγμά σου που καμαρώνεις γι’αυτό. Θα περάσει από σαράντα κύματα που θα συνοδεύονται από σειρήνες συμφερόντων και παιχνίδια προδοσίας, ζήλειας και αλαζονείας, αν δεν πνιγεί αξίζει συνεχιστεί.
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη επιθυμία από το να έχεις δίπλα σου πιστούς και αδέκαστους ανθρώπους που θα σκέφτονται εσένα πριν από τον καθένα; Μα υπάρχει κάποιος που δεν κατάλαβε την αξία της όταν την έχασε; Που δεν πάλεψε για την κερδίσει; Που δεν πόνεσε όταν την πρόδωσε και του την πρόδωσαν; Αν δεν την ποτίσεις σεβασμό δεν ευδοκιμεί, αν δεν της δώσεις χρόνο και χώρο να εκφραστεί ασφυκτιεί. Πεθαίνει όμως, όταν στερέψει η αγάπη και όταν ο ένας εκ των δυο προσπαθήσει να φάει μόνος του όλα τα σταφύλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου