«Μια κουτάλα εγωισμό»

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Η στάλα έγινε κουτάλα και αυτό δεν αλλάζει. Λανθασμένα εκτιμήσαμε την κατάσταση ελεγχόμενη, ήταν μη αναστρέψιμη. Εγωισμός! Θαρρείς η λέξη αυτή προέκυψε έπειτα από σκληρά βασανιστήρια της λέξης “αυταπάρνηση”, από το εκτυφλωτικό φως της αυτοπροβολής, της αλαζονικής αυτοπεποίθησης και του υπέρμετρου ατομικισμού. Τρέφει και καταστρέφει, σε κρατά ζωντανό με νεύρο και παλμό, γίνεται αιτία για να πετύχεις και να αποτύχεις. Ανιχνεύεται στο DNAόλων των ανθρώπινων υπάρξεων αφού εμπεριέχει το εγώ. Συντακτικά στην πρώτη θέση, δηλώνει ηχηρά την παρουσία του, εκεί που απαριθμείς τα κατορθώματα σου και καυχιέσαι, εκεί που υπεραναλύεις τον εαυτό σου στους άλλους, εκεί που απολογείσαι για τα σφάλματά σου, εκεί που παλεύεις για το δίκιο σου, πρώτο και καλύτερο στον καβγά, παντού και πανταχού παρόν. Τελευταία με μορφή ερώτησης στην προσπάθεια αποποίησης ευθυνών….Εγώ;

Το εγώ μεταφράζεται ελεύθερα σε “ο καθείς μονάχος του”, πόσα χρόνια παίρνει για να καταφέρει να γίνει εμείς και πόσα για να απαλλαγεί από αυτό; Mια ολόκληρη ζωή. Να σκέφτεσαι τους άλλους, να τους ακούς, να τους προσέχεις, να τους αγαπάς, να τους μισείς, να τους φροντίζεις, να αδιαφορείς, να τους ζεις, να τους πεθαίνεις. Δύσκολο! Όσο δύσκολο είναι να χωρέσεις την κουτάλα σε μια στάλα. Υγιής και αρρωστημένος, λειψός και υπερχειλισμένος, καμιά φορά και με σταγόνες μετρημένος. Δυο κατηγορίες ανθρώπων, αφενός οι έχοντες και κατέχοντες, αφετέρου οι μη έχοντες, αυτοί που προσπαθούν επίμονα να βρουν και δανείζονται από τους άλλους όταν θυμούνται το «εμείς» και μετά ξεχνούν να τον επιστρέψουν.

Επικίνδυνος και εθιστικός, είναι όμως φυσική τάση αυτοσυντήρησης σαν το ψύχος στο φρέσκο κρέας. Φλερτάρει έντονα με την φιλαυτία και την αυταρέσκεια, μπορεί να καταρρίπτει θεωρίες αφού στην πράξη γίνεται ακατανίκητος. Δρα όμως, αυτόνομα όπως εκείνος θέλει, μακριά από κανόνες γραπτούς και άγραφους, για αυτόν το λάθος φαίνεται σωστό και το σωστό λάθος. Διαφορετική η ματιά του και δύσκολος ο δρόμος του, αφού μέχρι  να φτάσει στον προορισμό του θα χαθεί ξανά και ξανά εξαιτίας λανθασμένων κατευθύνσεων και θολών επιλογών, για να  ξαναβρεθεί στο πλήθος μονάχος.

Άλλα θέλει και άλλα κάνει και το ευχαριστιέται κιόλας. Ο λίγος έχει χαρακτηριστεί θεμιτός και ο πολύς αθέμιτος και νοσηρός. Λεπτές οι ισορροπίες και πώς να τις κρατήσεις; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη δοσολογία, ούτε ζυγαριά ακριβείας, ο καθένας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά και βαδίζει μ’αυτά.

Φάγαμε εγωισμό με την κουτάλα και καταλάβαμε λιγάκι αργά πόση αξία τελικά έχει μια στάλα.