Της Γιώτας Τσιάμη
Όταν πρωτοξεκίνησε όλο αυτό στη
Λευκόβρυση, πήγα διστακτικά να βοηθήσω με γάντια στα χέρια και μάσκα στο
πρόσωπο. Όμως τα παιδιά δε μπορούν να δουν πότε χαμογελάς αν φοράς τη μάσκα.
Την πρώτη φορά που πλησίασα κάποιο με μία μπάλα άρχισαν να μαζεύονται κι άλλα παιδιά γύρω μας, μέχρι που ο κύκλος μεγάλωσε πολύ και μείναμε εκεί να παίζουμε για ώρες. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι μου ευτυχισμένη! Το θέμα δεν είναι μόνο να διπλώσεις ρούχα για την Ειδομένη, αλλά να συναναστραφείς τους ανθρώπους. Είναι απίστευτα ευγνώμονες και έτοιμοι να κάνουν για σένα τα πάντα. Ήρθαν απ’ τον πόλεμο αλλά προσπαθούν και δε σταματούν να γελούν! Όχι σαν εσένα μίζερε Έλληνα που χτυπιέσαι γιατί δεν έβγαλε ήλιο σήμερα ή γιατί δε βρήκες τραπέζι στην καφετέρια ή μπλουζάκι στο νούμερο σου.
Την πρώτη φορά που πλησίασα κάποιο με μία μπάλα άρχισαν να μαζεύονται κι άλλα παιδιά γύρω μας, μέχρι που ο κύκλος μεγάλωσε πολύ και μείναμε εκεί να παίζουμε για ώρες. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι μου ευτυχισμένη! Το θέμα δεν είναι μόνο να διπλώσεις ρούχα για την Ειδομένη, αλλά να συναναστραφείς τους ανθρώπους. Είναι απίστευτα ευγνώμονες και έτοιμοι να κάνουν για σένα τα πάντα. Ήρθαν απ’ τον πόλεμο αλλά προσπαθούν και δε σταματούν να γελούν! Όχι σαν εσένα μίζερε Έλληνα που χτυπιέσαι γιατί δεν έβγαλε ήλιο σήμερα ή γιατί δε βρήκες τραπέζι στην καφετέρια ή μπλουζάκι στο νούμερο σου.