Πιο καθαρά μάτια δε μ’ έχουν ξανακοιτάξει

Της Γιώτας Τσιάμη

Πιο δοτικούς ανθρώπους δεν έχω γνωρίσει και πιο καθαρά μάτια δε μ’ έχουν ξανακοιτάξει!

Όταν πρωτοξεκίνησε όλο αυτό στη Λευκόβρυση, πήγα διστακτικά να βοηθήσω με γάντια στα χέρια και μάσκα στο πρόσωπο. Όμως τα παιδιά δε μπορούν να δουν πότε χαμογελάς αν φοράς τη μάσκα.
Την πρώτη φορά που πλησίασα κάποιο με μία μπάλα άρχισαν να μαζεύονται κι άλλα παιδιά γύρω μας, μέχρι που ο κύκλος μεγάλωσε πολύ και μείναμε εκεί να παίζουμε για ώρες. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι μου ευτυχισμένη! Το θέμα δεν είναι μόνο να διπλώσεις ρούχα για την Ειδομένη, αλλά να συναναστραφείς τους ανθρώπους. Είναι απίστευτα ευγνώμονες και έτοιμοι να κάνουν για σένα τα πάντα. Ήρθαν απ’ τον πόλεμο αλλά προσπαθούν και δε σταματούν να γελούν! Όχι σαν εσένα μίζερε Έλληνα που χτυπιέσαι γιατί δεν έβγαλε ήλιο σήμερα ή γιατί δε βρήκες τραπέζι στην καφετέρια ή μπλουζάκι στο νούμερο σου.

Έκανα φίλους όπως όλοι μας! Ανθρώπους με τους οποίους κρατάω επαφή, όπου κι αν βρίσκονται στη χώρα μας. Ιδιαίτερη εντύπωση βέβαια μου έκαναν τα παιδιά! Πότε άλλοτε κάποιος που είχε τόσα λίγα, τα έδωσε σε κάποιον άλλον;
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το ημερολόγιο της Μύριαμ ή τα αρκουδάκια που μας χαρίσανε; Καραμέλες να μοιράζονται, τα παιδιά να τρέχουν να προλάβουν και μετά να έρχεται μία φίλη μου να τη δώσει σε μένα! Αυτή τη μία καραμέλα που έπιασε!

Να με αποκαλούν “my friend” και να λέω «no, my friend! Yiota!» και ο γλυκός μου να καταλαβαίνει water και να τρέχει να μου γεμίσει το μπουκάλι του! Ότι όλοι ήθελαν να είμαι στη δική τους ομάδα στο ποδόσφαιρο; Δεν έχω ξαναπεράσει τόσες ώρες τρέχοντας πάνω κάτω χωρίς να νιώσω την παραμικρή ανάγκη για φαγητό.

Λίγες οι μέρες που πέρασα μαζί τους αλλά πολλές οι στιγμές που μένουν!

Και σήμερα ήρθε η ώρα να φύγουν…… Να μη θέλει κανείς κι όλοι να κλαίνε! Αν ήσουν εκεί παρατηρούσες πως περισσότερο έκλαιγαν αυτοί που μένουν. Τι να πούμε για αυτούς τους εθελοντές; Άνθρωποι με το Άλφα κεφαλαίο! Θα τους λείψουν οι ΦΙΛΟΙ τους κι ανησυχούν για τις μελλοντικές συνθήκες. Οι μικροί μου φίλοι στέκονται δίπλα μου μέχρι την τελευταία στιγμή που πρέπει να μπουν στο λεωφορείο και μου χαρίζουν παιχνίδια τους. Χαιρετιόμαστε δεκάδες φορές και όλοι λέμε στους άλλους να μην κλαίνε…

Ποτέ δε θα νιώσεις πιο γεμάτος από τη φορά εκείνη που θα δώσεις κάτι από την καρδιά σου!
Ευλογημένοι όσοι το έζησαν – Λυπάμαι όσους δεν πέρασαν ούτε απ’ έξω.