Η συνήθεια καμιά φορά γίνεται δυνατότερη από την ίδια την ζωή***

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Μεταξωτό, διακριτικό, με χρώματα απαλά και χαρούμενα. Εκεί έπεσε το βλέμμα. Στο μαντήλι. Έτρεξε προς το μέρος της ένας μπόμπιρας κάνοντάς της μια σφιχτή αγκαλιά, δίνοντας της ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και πίσω για παιχνίδι. Κόσμος πολύς, φωνές, γέλια, τσιρίγματα, φασαρία. Η ζωή παρούσα να ξυπνά και τους πιο αδιάφορους. Εμείς στο παγκάκι για ώρα, συζήτηση τέτοια που κάνουν μόνο οι μεγάλοι. Τα μάτια της γεμάτα και σπινθηροβόλα και ένα χαμόγελο πλατύ, αληθινό. Το μαντήλι της να γυαλίζει στον ήλιο, εκείνη ευγενική και ακομπλεξάριστη να απαντά στις ερωτήσεις των αδιάκριτων. Σιώπησα. Την άκουγα να μιλάει και δεν ήθελα να την διακόψω ούτε ένα λεπτό. Όσο πολύχρωμο ήταν το κεφάλι της τόσο ήταν και η ψυχή της.

"Όλοι εκεί θα πάμε μωρέ, τι είμαστε; Τίποτα δεν είμαστε", πετάχτηκε ο διπλανός της. Και θύμωσα με εμένα, με εκείνον, με όλους τόσο πολύ που η ματαιοδοξία λέρωσε την ελπίδα, που το γκρίζο χρώμα της φράσης του θάμπωσε τα χρώματα του μαντηλιού που φορούσε στο κεφάλι της.....Συνειδητοποίησα πως η λέξη παραίτηση είναι πρώτη στη ζωή μας, είναι εύκολο να μεμψιμοιρείς και να μιζεριάζεις για το τίποτα. Για το τίποτα! Να αφήνεις την κάθε μέρα που περνάει χαμένη, να μην την θυμάσαι αύριο και το αύριο να είναι ίδιο με το χθες. Και να μη την ρουφάς, να μη ζεις έντονα την πιο μικρή και αδιάφορη στιγμή, ίσως να είναι κουτή για σένα να είναι όμως, η πιο πολύτιμη για τον άλλον. Να εκφραστείς, να πεις όλα τα ανείπωτα που μας πνίξαν, να αγαπήσεις, να πονέσεις, να πέσεις και να σηκωθείς. Ξανά και ξανά. Από την αρχή. Γιατί αξίζει αυτή η αγκαλιά και αυτό το φιλί να το διεκδικείς και να το κερδίζεις με το σπαθί σου κάθε μέρα. Για αυτά να ζήσεις χίλιες ζωές.

Η συνήθεια καμιά φορά γίνεται δυνατότερη από την ίδια την ζωή. Το «στην υγεία μας», χάνει το νόημα του σε σκέψεις σκοτεινές, σε ψευτοδιλήμματα, σε προβλήματα που δεν είναι προβλήματα, σε μίση και κακίες που τα νιώθουν οι ψυχές που έχουν παραιτηθεί. Αυτό το μαντήλι με πόνεσε. Έδειξε όμως, πως ο πιο δυνατός αγωνιστής παλεύει αξιοπρεπώς, σιωπηλά, ακούραστα, μπροστά σου, δίπλα σου, μέσα σου και δεν επιτρέπει σε κανέναν να του λερώσει το όμορφο μαντήλι του.