Οι οικονομικές ανισότητες και οι στερεοτυπικές συμπεριφορές στον χώρο της οικογένειας, της εκπαίδευσης και της εργασίας εγκλωβίζουν τις γυναίκες σε ρόλους προδιαγεγραμμένους, τις ωθούν να ανεχτούν και να υποστούν κακοποιητικές συμπεριφορές, πράξεις σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας, που ενδεχομένως πολλές φορές να οδηγούν σε ακραία βία ή και γυναικτοκτονιες. Τα πολιτισμικά και κοινωνικά εμπόδια και οι στρεβλές πεποιθήσεις ότι η ζωή και η υπόσταση της γυναίκας, δεν ανήκουν στην ίδια, αποτρέπουν τις γυναίκες από το να έχουν ισότιμη πρόσβαση και να πετύχουν σε διάφορους τομείς, αφού η διάκριση μεταξύ φύλων είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε διάφορες χώρες και ιδιαιτέρως σε θρησκευόμενες κοινωνίες. Το φαινόμενο αυτό προφανώς δεν έχει ελληνική αποκλειστικότητα, αλλά παγκόσμιες διαστάσεις.
Η γυναίκα με αναπηρία έχει να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω, μαζί με την αναπηρία της.
Έχει να παλέψει μαζί με τον μισαναπηρισμο και τον έλεγχο στο τι κάνει ή δεν κάνει με το σώμα της, την εμφάνισή της και γενικότερα την υπόσταση και εξέλιξή της, τη μη αναγνώριση της σεξουαλικής της ταυτότητας, το αναπαραγωγικό της δικαίωμα, την ανάπηρη θηλυκότητα ή αρρενωπότητα της.
Πολλές φορές οι ανάπηροι γενικότερα αντιμετωπίζονται ως παιδιά, ουδέτερου φύλου, χωρίς σεξουαλικές ανάγκες, ορμές, προτιμήσεις, ευαισθησίες. Οι ανάπηρες γυναίκες περισσότερο, καθώς το "υγιές δυνατό" αρσενικό δεν πρέπει να επιλέξει "αδύναμο και άρρωστο" θηλυκό για σύντροφο και αναπαραγωγή (το αντίθετο "επιτρέπεται" να συμβαίνει, αλλά ερμηνεύεται πολλές φορές σε λάθος βάση και όχι των πραγματικών λόγων). Αυτό αποτελεί μια προφανώς λανθασμένη αντίληψη βαθιά ριζωμένη στις πατριαρχικές κοινωνίες, όπου εκ των προτέρων θεωρείται ότι μια ανάπηρη γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή με αυτοδιάθεση και αυτονομία, με κοινωνική, οικογενειακή, επαγγελματική, συναισθηματική, ερωτική και σεξουαλική ζωή.
Ως ανάπηρη γυναίκα είναι αυτά και άλλα τόσα και τόσα που πρέπει να αντιμετωπίσω καθημερινά, όπως όλες οι γυναίκες.
Ως ανάπηρη γυναίκα γνωρίζω ότι η βλάβη στο σώμα μου και η αναπηρία, που βιώνω εξαιτίας του μη προσβάσιμου δομημένου περιβάλλοντος και των αναχρονιστικών στερεοτυπικών αντιλήψεων, δεν είναι ξεχωριστά πράγματα.
Ως ανάπηρη γυναίκα η σκέψη μου αυτές τις μέρες είναι στις συναναπηρες γυναίκες των εμπόλεμων περιοχών, σ' αυτές που έγιναν πρόσφυγες μέσα σε μια μέρα και σ' αυτές που έμειναν πίσω, γιατί δεν μπορούν να μετακινηθούν ή ακόμη χειρότερα θεωρήθηκαν βάρος.
Γιατί μέρες σαν τη σημερινή δεν είναι ευκαιρία για πανηγυρισμούς και ευχολόγια, αλλά ευκαιρία για ενημέρωση, αφύπνιση, ανατροπή στερεοτύπων, κίνητρο για δράση στον αγώνα της ζωής, στον αγώνα της ισότητας, της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και αυτονομίας και των δύο φύλων.
#disabledwomenlivesmatter
#disabledwomenmatter
#disabledlivesmatter
#internationalwomensday
#womensday
*το κείμενο είναι με έμπνευση από την Κίνηση χειραφέτησης αναπήρων Μηδενική Ανοχή, όπως και η φωτογραφία, από το κείμενο της Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αυγούστου Κορτώ και πολλών άλλων ακόμα. Ας πούμε μια μείξη μελέτης, έμπνευσης, ζώσας εμπειρίας και θέσεων του αναπηρικού κινήματος.
Δεν αποτελεί άλλωστε καμία πρωτοτυπία.
της Ζήσιας Παρασκευά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου