Απεχθάνομαι την πολιτική των Η.Π.Α, αλλά αγαπώ την αμερικανική μουσική, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο τους. Τι θα ήμασταν χωρίς τη μπλουζ-τζαζ-ροκ-ραπ, χωρίς τον Πίντσον και τον Στίβεν Κινγκ, χωρίς Σκορτσέζε και Ταραντίνο;
Απεχθάνομαι την πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά αγαπώ τη βρετανική μουσική, λογοτεχνία, θέατρο. Μπορείς να απαγορεύσεις τον Σαίξπηρ;
Απεχθάνομαι την πολιτική του Ισραήλ, αλλά αγαπώ την εβραϊκή κουλτούρα και διασπορά. Γούντι Άλεν και Φίλιπ Ροθ, Σαγκάλ και Μοντιλιάνι, Άμος Οζ.
Απεχθάνομαι την πολιτική της Γαλλίας, αλλά χρειάζομαι τον Τρυφώ, τον Ντεμπισί, το Μολιέρο και τον Αρθούρο Ρεμπώ.
Απεχθάνομαι την πολιτική της Γερμανίας, πριν τους Ναζί και μετά, αλλά τι θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπαχ, Μπρεχτ και Τόμας Μαν;
Απεχθάνομαι την πολιτική της Ρωσίας, αλλά ποιος μπορεί να γράψει σαν τον Τσέχωφ, τι θα ήταν ο κινηματογράφος χωρίς τον Αϊζενστάιν;
Απεχθάνομαι το κράτος της Τουρκίας και της Κίνας, της Αυστραλίας, της Βραζιλίας, της Ινδίας, του Αφγανιστάν.
Όμως τέχνη δεν κάνουν τα κράτη. Οι άνθρωποι κάνουν τέχνη.
Η τέχνη είναι το αντίθετο του κράτους, αντίθετο του πολέμου, αντίθετο του θανάτου.
Η τέχνη είναι αυτό που μας κάνει όλους αδέλφια, στο κλάμα, στο γέλιο, στην κάθαρση.
Η τέχνη είναι αυτή που μας συνδέει. Ένα τραγούδι, μια ταινία, ένα βιβλίο, ένας πίνακας.
Η τέχνη είναι η ψυχή της ανθρωπότητας
-και δυστυχώς συχνά είναι μόνο ένα ψεύτικο άλλοθι για τα εγκλήματα.
(Ο πίνακας είναι του Darek Grabus)
via Γελωτοποιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου