Η Τρομοανεργία

Της Ελένης Γκόρα

Για μένα.
Για σένα.
Για το σπίτι.
Για τη δουλειά.
Και ο καπιταλισμός είρωνας μέχρι και στην κοπή της βασιλόπιτας γύρισε τρεις φορές το ταψί και το φλουρί έπεσε στη δουλειά. Ποια δουλειά; Που παντού γύρω μου, δίπλα μου, ανάμεσά μου και μέσα μου υπάρχει η ανεργία, η μισοανεργία, η μισοδουλεία και η δουλεία. Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα από το να είσαι άνεργος ή μισοάνεργος. Κι όχι γιατί θες, αλλά γιατί δεν μπορείς. Δεν υπάρχει χειρότερος τρόμος. Ένας τρόμος που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Και είναι χειρότερος από τον τρόμο του παγκοσμιοίντερνετ, του σεξισμοίντερνετ, του παιδικοίντερνετ, του εγκληματοίντερνετ, του πολιτικοίντερνετ. Είναι χειρότερος, γιατί η τρομοανεργία είναι αυτή που ζητά και συντηρεί όλα τα παραπάνω. Πρώτα λέγαμε για την τηλεόραση και όλοι γκρινιάζαμε και όλοι παραπονιόμασταν, μα σ΄ αυτήν κατατρέχαμε. Τώρα λέμε για το ίντερνετ. Μ΄ ενοχλεί το αυτό του, το άλλο του, το παράλλο του κι όλη την ώρα σε τούτο 'δω είμαστε συνδεδεμένοι. 
Ναι, είμαστε πολλοί που ζούμε με αυτόν τον τρόμο. Και αυτός ο τρόμος, που έχει φτιαχτεί επίτηδες, φτιάχτηκε για να γίνουν οι πολλοί ένας κι όχι ο ένας πολλοί. Είναι ένα σχέδιο ελέγχου και απόκλισης. Η τρομοανεργία φτιάχτηκε για να ζούμε τη ΜΙΖΕΡΟΠΟΙΗΣΗ των πάντων, της οικονομίας, του καταναλωτισμού, του φαγητού, του ποτού, της ψυχαγωγίας, των διακοπών, της εκπαίδευσης, της πολιτικής, του πολιτισμού, της επικοινωνίας, των ανθρωπίνων σχέσεων.
Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω και χάνομαι σ΄ αυτές και εξοργίζομαι που υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η ΜΙΖΕΡΟΠΟΙΗΣΗ. 
Και μιας και είμαι μέρος αυτής έκανα έναν καφέ της μιζέριας, νες αχτύπητο. Στη μιζέρια μας, λοιπόν!