της Κατερίνας Παπαστεργίου
Πέρασε η φράση μπροστά από τα μάτια αποτυπωμένη πάνω σε μια
σελίδα, σαν εκείνες που σου έρχονται στο νου ξαφνικά και σπάνια, τις θυμάσαι
και ας έχεις μνήμη χρυσόψαρου. "Χωρίς τους άλλους, κανένας δε θα ήταν κάτι
άλλο από το τίποτα". Δυνατή Αλήθεια. Ποιοι είναι όμως, αυτοί οι άλλοι; Πως
ορίζει ο καθένας το άλλο; Καθετί διαφορετικό είναι παράταιρο και ξένο. Κάτι
άλλο που δεν είναι εμείς, εμείς οι πολλοί οι ίδιοι και οι άλλοι οι μερικοί, οι
λίγοι, οι ξεχωριστοί και μόνοι. Το διαφορετικό στα μάτια μας φαίνεται
αλλιώτικο. Εικόνες χιλιοκοιταγμένες και λέξεις σιωπηρές, εικόνες που
προβάλλονται ξανά και ξανά γιατί επιλέγουμε να βλέπουμε το ίδιο πεδίο, να
διαβάζουμε την ίδια σελίδα, με την ίδια φορα του κεφαλιού, με την ίδια ματιά,
με το ίδιο σκεπτικό. Δυο μάτια, δυο χέρια, ένα μυαλό. Μια φράση!
Τους φοβάσαι μα τους συναναστρέφεσαι, για να δίνεις λίγη
τροφή να συντηρείς το αλλιώτικο. Για να κάνεις το "τίποτα" κάτι.
Είσαι όλοι οι "άλλοι" χωρίς να είσαι. Το "χωρίς" κόντρα στο
"μαζί", το "τίποτα" παρεξηγημένο με το "όλα". Το
"κανένας" παίρνει αξία απέναντι στο "άλλους". Υπόσταση. Και
εκεί γίνεσαι οι άλλοι γιατί γεμίζει το τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου