Της Ελένης Γκόρα
Από τα
ποιο βρομερά που θα γράψω ποτέ. Από τα ποιο πραγματικά που όλοι ξέρουν και
κανένας δεν μιλάει. Από τα ποιο βαλενιντιάτικα που κυκλοφορούν αυτήν την ώρα.
Συντονίσου!
Τι μέρα και τούτη; Όλον τον χρόνο αγαπιούνται, μισιούνται ή απατιούνται και σήμερα πρέπει να πάρουν σοκολατάκια, αρκουδάκια, κρασάκια, αρωματάκια, εσωρουχάκια, παιχνιδάκια, μπαλονάκια και όλα τα άλλα σε -άκια για να δείξουν το πόσο μ΄ αγαπάς και σ΄ αγαπώ.Το ψέμα το ίδιο. Μυρίζει μουνίλα και πουτσίλα παντού-με την κακή έννοια.
Η αγάπη όμως, δεν είναι η συγκεκριμένη μέρα. Είναι το κάθε μέρα. Το κάθε μέρα με τον άλλον κι όχι μόνος σου. Γιατί μόνος σου είσαι εσύ και συ. Κοιτιέσαι και λες μ΄ αγαπώ, μ΄ αγαπώ. Είσαι ό,τι είσαι και κάνεις ό,τι κάνεις. Αυτό και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.
Η αληθινή αγάπη είναι εσύ και ο άλλος. Η αληθινή αγάπη είναι οι συνήθειες σου και οι συνήθειες του άλλου. Κρατιέται, όταν οι συνήθειες του άλλου δεν σε ενοχλούν και τις βρίσκεις ok. Αυτό είναι αληθινή αγάπη. Οι συνήθειες. Αν σ΄ ενοχλούν, ήρθε η ώρα να φύγεις.
Τι εννοώ; Ας αρχίσω από μια γενική αρχή, από κάτι το πραγματικό και το βέβαιο. Για παράδειγμα: Κλάνω, κλάνεις, κλάνει, κλάνουμε, κλάνετε, κλάνουν. Όλοι κλάνουν. Κώλος κλασμένος, γιατρός χεσμένος, που λέει μία παροιμία. Το κλάσιμο είναι υγεία-κυριολεκτικά και μεταφορικά σε όλα τα μήκη, πλάτη, βάθη, ύψη. Αν κάνεις εγχείρηση και σε ρωτήσει ο γιατρός αν πέρδεσαι κι απαντήσεις καταφατικά, αυτό είναι καλό, πολύ καλό μάλιστα. Αν κοιμάσαι και ακούσεις ξαφνικά τον άλλον να κάνει προυτς, πριτς κτλ, και δεν σε ενοχλήσει, είναι επίσης καλό. Ας πούμε κι ας παραδεχτούμε γενικότερα ότι δείκτης της αγάπης είναι η κλανιά. Γιατί όπως είπαμε, όλοι κλάνουν. Αν μια μέρα γυρίσεις και πεις, αυτό που κάνεις μ΄ ενοχλεί είτε είναι κλανιά, είτε ροχαλητό, είτε ξύσιμο, είτε αραλίκι είτε οτιδήποτε άλλο, τότε ήρθε το τέλος.
Τα ζευγάρια που αντέχουν μέσα στον χρόνο είναι αυτά που κάνουν μικρές και αμοιβαίες υποχωρήσεις και καταλαβαίνουν ότι αυτός που έχουν δίπλα τους είναι άνθρωπος. Με τα καλά και τα κακά του.
Δείκτης αγάπης είναι . . . (συμπληρώστε ό,τι θέλετε!)
Τι μέρα και τούτη; Όλον τον χρόνο αγαπιούνται, μισιούνται ή απατιούνται και σήμερα πρέπει να πάρουν σοκολατάκια, αρκουδάκια, κρασάκια, αρωματάκια, εσωρουχάκια, παιχνιδάκια, μπαλονάκια και όλα τα άλλα σε -άκια για να δείξουν το πόσο μ΄ αγαπάς και σ΄ αγαπώ.Το ψέμα το ίδιο. Μυρίζει μουνίλα και πουτσίλα παντού-με την κακή έννοια.
Η αγάπη όμως, δεν είναι η συγκεκριμένη μέρα. Είναι το κάθε μέρα. Το κάθε μέρα με τον άλλον κι όχι μόνος σου. Γιατί μόνος σου είσαι εσύ και συ. Κοιτιέσαι και λες μ΄ αγαπώ, μ΄ αγαπώ. Είσαι ό,τι είσαι και κάνεις ό,τι κάνεις. Αυτό και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.
Η αληθινή αγάπη είναι εσύ και ο άλλος. Η αληθινή αγάπη είναι οι συνήθειες σου και οι συνήθειες του άλλου. Κρατιέται, όταν οι συνήθειες του άλλου δεν σε ενοχλούν και τις βρίσκεις ok. Αυτό είναι αληθινή αγάπη. Οι συνήθειες. Αν σ΄ ενοχλούν, ήρθε η ώρα να φύγεις.
Τι εννοώ; Ας αρχίσω από μια γενική αρχή, από κάτι το πραγματικό και το βέβαιο. Για παράδειγμα: Κλάνω, κλάνεις, κλάνει, κλάνουμε, κλάνετε, κλάνουν. Όλοι κλάνουν. Κώλος κλασμένος, γιατρός χεσμένος, που λέει μία παροιμία. Το κλάσιμο είναι υγεία-κυριολεκτικά και μεταφορικά σε όλα τα μήκη, πλάτη, βάθη, ύψη. Αν κάνεις εγχείρηση και σε ρωτήσει ο γιατρός αν πέρδεσαι κι απαντήσεις καταφατικά, αυτό είναι καλό, πολύ καλό μάλιστα. Αν κοιμάσαι και ακούσεις ξαφνικά τον άλλον να κάνει προυτς, πριτς κτλ, και δεν σε ενοχλήσει, είναι επίσης καλό. Ας πούμε κι ας παραδεχτούμε γενικότερα ότι δείκτης της αγάπης είναι η κλανιά. Γιατί όπως είπαμε, όλοι κλάνουν. Αν μια μέρα γυρίσεις και πεις, αυτό που κάνεις μ΄ ενοχλεί είτε είναι κλανιά, είτε ροχαλητό, είτε ξύσιμο, είτε αραλίκι είτε οτιδήποτε άλλο, τότε ήρθε το τέλος.
Τα ζευγάρια που αντέχουν μέσα στον χρόνο είναι αυτά που κάνουν μικρές και αμοιβαίες υποχωρήσεις και καταλαβαίνουν ότι αυτός που έχουν δίπλα τους είναι άνθρωπος. Με τα καλά και τα κακά του.
Δείκτης αγάπης είναι . . . (συμπληρώστε ό,τι θέλετε!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου