Χώρος αποσκευών και αποχαιρετισμών

της Κατερίνας Παπαστεργίου

Σιδερένιο παγκάκι κρύο, ψυχρό σαν την αναμονή. Διάδρομος ένα, το ρολόι στο νου για να γίνουν όλα στην ώρα τους. Προγραμματισμένα όλα σαν τα δρομολόγια. Στο χώρο των αποσκευών και οι αποχαιρετισμοί, μια προειδοποίηση. ένα βήμα πριν το αντίο. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια χειραψία, μια ματιά, ένα τίποτα. Τώρα κατάλαβα γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι τους αποχαιρετισμούς. Ίσως ξανανταμώσουμε, ίσως όχι, ξεχώρισα δυο πρόσωπα της μάνας και του ερωτευμένου....Όλος ο κόσμος τους ένα πρόσωπο. Δυο ζευγάρια μάτια που άλλα δεν χορταίνουν να βλέπουν και άλλα γυρνούν απ'την άλλη, δεν αντέχουν, είναι πολύ γι'αυτούς και δεν μπορούν. Πάντα έφευγα νωρίτερα από ότι έπρεπε, δεν άντεχα τους αποχαιρετισμούς. Και συνέδεσα τις αποσκευές με τους αποχαιρετισμούς. Κάθε βαλίτσα ένα ταξίδι, ένα αντίο, ένας αποχαιρετισμός, μια αντάμωση.

Και γύρισε την πλάτη μετά το φιλί και δεν ξανακοίταξε πίσω, αυτούς που αφήνουμε πίσω κοιτούν μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα, μέχρι που ξεμακραίνει η μορφή σου. Ακόμα και αν δεν γυρίσεις να κοιτάξεις, ξέρεις πως δυο μάτια σε προσέχουν, σε κοιτούν, σε καρφώνουν. Μέχρι τον χώρο των αποσκευών, μέχρι να παραδώσεις τη βαλίτσα και να σου πάρουν το εισιτήριο. Είναι και αυτή η μελαγχολία που σε ακολουθεί σε κάθε ταξίδι, είναι και αυτό το βλέμμα σου που θέλει να κοιτά παράθυρο, λες και η θλίψη νιώθει καλύτερα όταν κοιτάει έξω. Άσπρες οι γραμμές των χιλιομέτρων, άσπρες και των σκέψεών σου. Και είναι νωπή ακόμα η απουσία και είναι ζεστή ακόμα η παρουσία. Δεν πρόλαβε να γίνει ανάμνηση. Δεν πέρασε διόδια η σκέψη.

Στο χώρο των αποσκευών, όταν παραδίδεις εκείνο το λεπτό νιώθεις το απόλυτο κενό μέχρι να το γεμίσει ένα γεια, ένα αντίο, ένα καλό ταξίδι αφιερωμένο σε εσένα ή στο διπλανό σου. Πάντα το «καλό ταξίδι» έκρυβε μια "μακαβριότητα", ένα κάτι που κλωτσούσε την "κανονικότητα". Ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί και κάλυπτα την αμηχανία της στιγμής στον τάχα έλεγχο του εισιτηρίου, της οθόνης των δρομολογίων, των αποσκευών.......Άλλοι αντάμωσαν σύντομα και άλλοι πάλι όχι, άλλοι άφησαν στον χώρο των αποσκευών και κάτι ακόμη, κάτι που τους βάραινε ή κάτι που δεν ήθελαν να ξαναβρούν ποτέ. Κάθε ταξίδι και ένας αποχαιρετισμός, κάθε αποχαιρετισμός και ένα ταξίδι.