Από το Πρόβατο όχι Αρνί
-Δες τα σκαλιά! Τα είδες; Είδες πόσο φαγωμένα είναι; Λιωμένα απ’ τις τόσες σόλες που τα πάτησαν. Πόσοι επισκέπτες, πόσοι άνθρωποι τα ανέβηκαν τόσα χρόνια. Και τι έγινε; Μάθαμε τίποτα; Κοίτα γύρω μας. Μάθαμε τίποτα; Μια ήπειρος, η ίδια με τότε ήπειρος, γεμάτη πάλι στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Δεν είναι εύκολη η επίσκεψη σε τόπους μαζικών μαρτυρίων, σε μέρη μαζικών σφαγών, μαζικών θανάτων. Απ’ την πρώτη στιγμή που το σκέφτεσαι, πριν καν πατήσεις το πόδι σου εκεί αρχίζει η διαδικασία της καταρράκωσής σου. Το μυαλό κολλάει, το σώμα λειτουργεί σε νέους ρυθμούς. Κάνεις πράγματα μέσα στη μέρα για να ξεχαστείς, νομίζεις αφαιρείσαι, νομίζεις συνεχίζεις μια ρουτίνα, αλλά στην πρώτη αφηρημάδα σου, στην πρώτη αφύλαχτη ψυχική σου γωνία στρίβοντας θα πέσεις πάνω του. Είμαστε σαλιγκάρια δίχως το καβούκι μπρος και μόνο στην ιδέα του δίχως τέλος πόνου. Και το Άουσβιτς είναι ακριβώς αυτό: μια φωλιά θανάτου, μια εστία ενός δίχως τέλος πόνου.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου