Ένα όχι βιογραφικό

Είμαι σεξ, τηγανητές πατάτες και φέτα. Είμαι θλίψη, ένα τραπέζι για έναν και λίγο τυρί που έχει κιτρινίσει στο ψυγείο. Είμαι μοναξιά στο πέσιμο του ήλιου, καμένο λάδι που δεν έχει αλλαχτεί για πολλοστή φορά και χάπια χοληστερίνης. Είμαι ένας δύσκολος χειμώνας, ένας ερεθισμένος λαιμός και η επιμονή των ίδιων χιλιάδων σκέψεων κάθε βράδυ.

Έχω πολλά σπίτια να κοιμάμαι τις νύχτες και κανένα να πηγαίνω για φαγητό το μεσημέρι. Δεν είναι πάντα επιλογή αυτό. Είναι και ήττα. Σε κάτι φάσεις της ζωής μας είναι και ήττα.

Είμαι ένα αξύριστο πρόσωπο, ένα κακοταϊσμένο σώμα και κάτι μαύρα ρούχα πάνω του. Σέρνω τις σόλες μου σε πλακάκια προσέχοντας να μην πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν γίνει αυτό θα έρθει το τέλος του πλανήτη. Τα βράδια όμως, ακόμη κι αν αποφεύγω τις γραμμές, αυτή η σκέψη έρχεται συχνότερα: θα κάνω κάτι μια μέρα και θα ‘ναι η αιτία ο πλανήτης να πάψει να υπάρχει. «Διαγαλαξιακό εργοστάσιο παραγωγής ενοχών», θα το έλεγε μια φίλη μου.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.