«Madrasa, Madrasa!» - δηλαδή «Σχολείο!» - θυμάμαι να λένε με μια φωνή τα παιδιά σε προσφυγικούς καταυλισμούς της χώρας το καλοκαίρι του 2016, όταν με κλιμάκιο του Συνηγόρου του Παιδιού τα επισκεπτόμασταν και τα ρωτούσαμε «τι θέλετε και τι έχετε περισσότερο ανάγκη εδώ που βρίσκεστε;». Ένα αίτημα που πίσω του κρύβει την ανάγκη αλλά και το δικαίωμα όλων των παιδιών για κανονικότητα, ελεύθερη μάθηση και ισότιμη κοινωνική συμμετοχή.
Πέρασαν ακριβώς τρία χρόνια από την ανακοίνωση των προτάσεων της επιστημονικής επιτροπής που συγκροτήθηκε στο υπουργείο Παιδείας για αυτό τον σκοπό, που είχαν περιληφθεί στην έκθεση «Οι εκπαιδευτικές δράσεις για τα παιδιά των προσφύγων». Μια τεράστια προσπάθεια ξεκίνησε σε όλη τη χώρα για να τεθεί σε λειτουργία ένας μηχανισμός που χρειαζόταν να γίνει κατανοητός, αποδεκτός και ευέλικτος, να υπερβεί γραφειοκρατικά προσκόμματα, να προσαρμοστεί στις τοπικές ανάγκες, να πλαισιωθεί από εκπαιδευτικούς με διάθεση, σχετικές γνώσεις και διαρκή επιμόρφωση, και κυρίως να πείσει τους και τις πολίτες ότι το επιδιωκόμενο είναι προς συμφέρον όλων των παιδιών και δεν θα απειλήσει ή διαταράξει την άσκηση των δικών τους δικαιωμάτων. Μια προσπάθεια που έπρεπε αναγκαστικά να λάβει υπόψη τους χωροταξικούς περιορισμούς των σχολείων που βρίσκονταν κοντά στους χώρους μαζικής φιλοξενίας, την κινητικότητα του προσφυγικού πληθυσμού, αλλά και τις επιφυλάξεις των γηγενών απέναντι στον μαθητικό πληθυσμό από τρίτες χώρες με εμπειρίες πολέμου και αποχής από το σχολείο, με διαφορετικές θρησκείες, γλώσσες και πολιτισμικές αναφορές.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου