Η ιστορία ενός ολοκαυτώματος
Γράφει ο Γιάννης Κ. Μάντζας
Σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά του κόσμου μπορεί να συναντήσει κανείς έναν διαφορετικό λαό, τον λαό των Ρομά (Τσιγγάνων). Και ενώ όλοι τους αναγνωρίζουμε λόγω του σκούρου δέρματός τους και του διαφορετικού τρόπου ζωής τους, ελάχιστοι ξέρουμε ότι πίσω από την ξεγνοιασιά, τα τραγούδια, τη μποέμικη ζωή και τα αυθόρμητα γλέντια, κρύβεται ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Ο πόνος του ολοκαυτώματος. Μια ιστορία –όχι τόσο γνωστή όσο το ολοκαύτωμα των Εβραίων, παρόλο που και οι δύο αυτές νομαδικές φυλές αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η αρχή του τέλους κάθε διαφορετικότητας ήρθε στις 15 Νοεμβρίου 1943, όταν ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ εξέδωσε την πιο υποτιμημένη στην ιστορία του ολοκαυτώματος διαταγή. Σύμφωνα με αυτήν, οι Ρομά θα εξομοιώνονταν με τους Εβραίους, όσον αφορά τη (μη) ανθρώπινη υπόστασή τους στη ναζιστική κοινωνία. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν να οδηγηθούν περίπου ένα εκατομμύριο Ρομά της Ευρώπης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι Εβραίοι συμπολίτες τους, και να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί. Το δικό τους ολοκαύτωμα οι Ρομά το ονομάζουν στη γλώσσα τους Ποράιμος (Poraimos), που σημαίνει Αφανισμός, αφού σκοπός των Ναζί ήταν ο ολοκληρωτικός αφανισμός του λαού των Ρομά, καθότι δεν ανταποκρίνονταν στα χαρακτηριστικά της Άριας φυλής.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου