Γράφει η Τερέζα Βολακάκη
Όσα από εμάς εργαζόμαστε σε συνθήκες πιεστικές, στρεσογόνες, με έντονη ανθρώπινη επαφή και συναισθήματα πόνου, αγωνίας, φόβου και επισφάλειας αντιμετωπίζουμε συχνά ένα δίλημμα: σύνδεση με τις καταστάσεις («υποθέσεις») αυτές ή αποσύνδεση, ώστε να μην έχει ψυχικές επιπτώσεις σε εμάς; Ο λόγος για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στον κλάδο των δικαιωμάτων για πρόσφυγες/προσφύγισσες. Πρόκειται για έναν από τους πιο έντονους ψυχοσυναισθηματικά κλάδους, όπως και όσοι ακόμη ανήκουν στον ανθρωπιστικό χώρο. Στην Ελλάδα τού σήμερα, εργαζόμενες/οι πολλαπλών ειδικοτήτων καλούμαστε να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή στήριξης και ανταπόκρισης στις βασικές ανάγκες των αιτούντων.
Ειδικά όσες εργάζονται σε δομές φιλοξενίας (ΚΥΤ) μοιάζουν μετά από λίγο καιρό ιδιαίτερα σκληροί αν όχι ανεπηρέαστοι από όσα δεινά βλέπουν, ακούν και βιώνουν μέσα στις άθλιες αυτές συνθήκες. Η είδηση πως βίασαν ένα νήπιο στο νέο «Καρά Τεπέ» είναι σοκαριστική για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας[1]. Όσες/όσοι όμως ξέρουμε τι συνέβαινε στα ασυνόδευτα ανήλικα, που ζούσαν στη «ζούγκλα» της Λέσβου και της Σάμου,[2] απλώς ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα και νιώθουμε κενό. Είναι τρομερό να μη σε σοκάρει η βίαιη απώλεια της παιδικότητας. Είναι τρομερό να παύεις να νιώθεις θλίψη με όλα τα δεινά που συμβαίνουν. Δυστυχώς είναι κάτι παραπάνω από θλίψη.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου