Η καταδίκη του Δημήτρη Λιγνάδη από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, για δύο βιασμούς ανηλίκων, διαβάζεται με δύο τρόπους. Πρώτον, ότι βρέθηκε επισήμως ένοχος για δύο κακουργήματα, χωρίς ποτέ να ομολογήσει, χωρίς να δείξει ίχνος μεταμέλειας ή να ζητήσει συγγνώμη. Δεύτερον, ότι ο Λιγνάδης έπεσε στα μαλακά, ότι το δικαστήριο εξάντλησε την επιείκειά του σε έναν επώνυμο αμετανόητο, με τρόπο που δεν επιφυλάσσεται σε άσημους και φτωχοδιάβολους.
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Πράγματι, ο Λιγνάδης κατόρθωσε δια του συνηγόρου του να μετατρέψει τη δίκη σε δίκη των θυμάτων, σε κυνήγι μαρτύρων και δημοσιογράφων, σε πολιτικό θέαμα. Η υπερασπιστική του γραμμή έφτασε να λοιδωρεί τα θηράματα του Λιγνάδη ως βίζιτες, και εμμέσως να προβάλλει την αμοιβή ως ελαφρυντικό για τον βιασμό και την αποπλάνηση ανηλίκου. Τι δικαιώματα να έχει το προσφυγάκι ή το χαμίνι που προσφέρει το σώμα του για το εικοσάρικο του μερακλή;
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου