Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά;

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Τι να γράψει κανείς για τα παιδιά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν και τα βλέπουν όλα; Με το κοφτερό μυαλό τους σου απαντούν τα πιο σύνθετα, αυτά που δυσκολεύουν τους μεγάλους και με τα εκφραστικά τους μάτια μαρτυρούν τα πάντα, δε χρειάζονται λέξεις.

Αυτή η ωριμότητα τους, αφοπλιστική και η εξομολογητική παιδική τους αφέλεια, συγκλονιστική. Σε κάνουν μέλος της οικογένειας τους, αφού πρώτα έχουν προλάβει να σε κάνουν κομμάτι της ενδιαφέρουσας καθημερινότητάς τους. Σου εμπιστεύονται την ψυχή τους αρκεί να δείξεις τον πραγματικό και αληθινό σου εαυτό, ατόφια αγάπη και μια ανοιχτή αγκαλιά.

Την αγκαλιά την βάζουν πρώτη, είναι πολύτιμη για αυτά αφού την επιζητούν από μακριά και είναι τόσο σφιχτή που χάνεις την ισορροπία σου και πέφτεις κάτω. Σου δείχνουν καθαρά αυτό που τους λείπει περισσότερο, ασφάλεια, αποδοχή και λίγη προσοχή. Είναι τόσο ξεχωριστά, καταφέρνουν με τρόπο μαγικό και θορυβώδες καμιά φορά, να σου το δείχνουν αλλά δε θέλουν να ξεχωρίζουν, θέλουν να είναι όπως τα άλλα, σαν τους συμμαθητές τους, που τους θαυμάζουν αφού πάντα έχουν να πουν μια ιστορία για αυτούς, για την παρέα τους.

Με ήλιο, βροχή και χιόνι είναι εκεί, σε περιμένουν να ανοίξεις το «σπίτι» τους, να ξεσηκώσουν με τις φωνές τους όλο τον κόσμο, να σε ξυπνήσουν για τα καλά. Εκεί όλοι μαζί για να μάθουμε, να παίξουμε, να μαλώσουμε, να αγαπηθούμε, να συζητήσουμε. Πόσο αγαπούν τις συζητήσεις; Ρωτούν και απαντούν σαν ενήλικες, μέχρι και η στάση του σώματός τους δείχνει πως μεγάλωσαν προτού την ώρα τους. Δεν ζουν με αυταπάτες, ξέρουν καλά περισσότερο από τον καθένα μας τον άδικο κόσμο που φτιάξαμε εμείς οι μεγάλοι για αυτά. Ερωτήσεις, πολλές ερωτήσεις τόσο εύστοχες που σε πιάνουν αδιάβαστο.

Κάνουν όνειρα σαν και αυτά που έπαψες να κάνεις, σου υπενθυμίζουν πόσο υπέροχο είναι να ονειρεύεσαι, τολμούν και σου εκμυστηρεύονται τα σχέδια τους. Τι και αν βαθιά μέσα τους ξέρουν….πιστεύουν στο ακατόρθωτο.

-«Φτωχός είναι ο κόσμος χωρίς εμάς», έτσι δεν είναι κυρία;

-Έτσι είναι και το ξέρουμε!

Πόσο βαρετός και γκρίζος θα ήταν χωρίς αυτά; Τέτοιες στιγμές νιώθεις τόσο υπεύθυνος όσο ποτέ. Έχουν δικαιώματα και τα γνωρίζουν πολύ καλά. Δε θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση ενός εννιάχρονου μπόμπιρα στην ερώτηση:

-          Tι είναι δικαίωμα;

-          Δικαίωμα είναι να παίζω, να γελώ, να χορεύω, να αγαπώ, να είμαι………     

Αφιερωμένο στα παιδιά της ΑΡΣΙΣ-Κοζάνης, στα παιδιά μας.