Ένα μάτσο αταίριαστοι

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Είναι κάτι που δεν ορίζεται ούτε εξηγείται, δεν περιγράφεται. H εικόνα που σου δίνει θα είναι πάντα παρεξηγημένη. Είναι ανάγκη, είναι συνήθεια, είναι επιλογή, είναι αδιέξοδο, είναι κοινό κακό, κατάρα, ευλογία; Δεν είναι τίποτα και όλα αυτά μαζί. Ήρθε και έμεινε, της αρέσει η πολυκοσμία συχνάζει εκεί, έχει αδυναμία στα χαμόγελα εκείνα τα πλατιά που κρύβουν το πιο πικρό παράπονο της. Έρχεται όταν δεν την θες και φεύγει όταν την αποζητάς επιμόνως. Σε αυτούς τους πιστούς της, τους διαχρονικούς οπαδούς της μένει όσο χρειαστεί, μπορεί και για πάντα. Στολίζεται για σένα σαν μια ερωμένη ντυμένη με ασιδέρωτα λευκά. Σαγηνευτική και επικίνδυνη, θέλει γερό στομάχι και μυαλό που θα ξεφεύγει τις παγίδες της. Τρώει νου και νιάτα μέχρι να καταλάβεις γιατί την έχεις συγκάτοικο της ψυχής σου και όταν σε αφήσει για λίγο να την κοστολογήσεις σε νοίκια, να την γδύσεις για να πουλήσεις το λευκό της τότε μετατρέπεται σε δημιουργία, σε θανάσιμη αμαρτία και φτου και από την αρχή.

Ξέχασες που είχες μείνει αν φταίει εκείνη ή οι καιροί; Ποιος μωρέ κοιτά δίπλα; Ποιος είναι σίγουρος αν θέλει; Τραπέζι για δυο με μερίδα μονή. Ήσυχη η μοναξιά χωρίς μπελάδες μα κλέφτρα, παίζει κρυφτούλι ξέγνοιαστα, μια μόνιμη κατάσταση μοιάζει τάχα επανάσταση. Ένας εναντίον όλων, μόνος ενάντια σε ποιον; Φιμωμένος ο αυθορμητισμός, κλειδωμένος ο διπλανός και όταν έρθει και αυτός το τραπέζι κατειλημμένο. Έχεις απέναντι εσένα και σου φτάνει, ένας εναντίον ενός. Δεν εμπιστεύεται γιατί δεν έμαθε να εκμυστηρεύεται, ποιος την αδικεί και της το χρεώνει; Μοναξιά! Αλήθεια τι είναι; Ένας καμβάς χρωματισμένος με μπογιές ξύλινες κλεμμένες από το σχολείο, από τον διπλανό σου. Χρώμα ζωηρό αυτό είναι, σαν αυτά τα έντονα που δεν ξεβάφουν και αφήνουν ίχνη ίσως και αυτά τα απαλά που μοιάζουν με συμπαθητικές μουτζούρες.

Είναι η απομόνωση, η επιβολή της ντε και καλά συνύπαρξης, το κυνήγι της ανυπόστατης ευτυχίας, είναι η οθόνη με εξαντλημένη μπαταρία, είναι τα λόγια που κρύβουν οι λέξεις, είναι η άδεια παρέα γεμάτη φίλους, είναι ένα μάτσο αταίριαστοι, είναι η φύση σου, είναι το εγώ σου, η μαύρη κωμωδία, το στημένο σκηνικό σου, είναι τα δυο ζευγάρια μάτια που κοιτούν τον ουρανό σου, είναι ο ξοδεμένος χρόνος της σκέψης σου….Αυτό είναι! Είναι η χρονιά της και γιορτάζει μέσα στα χαμένα όνειρά της!