Εδώ μωρή, θα λέγεσαι Μαρία

Στο ζητημα του ρατσισμου, δεν γιναμε ακομα Μισσισσιπης αλλα μαθαινουμε γρηγορα.
Οσο ημασταν μια χωρα εξαγωγης εργατικων χεριων, με σεμνοτυφια, επαιρομασταν πως δεν ειμαστε ρατσιστες.

Υπαρχει κατι το ατοπο και δυσερμηνευτο σ αυτό. Ποσο ρατσιστες θα μπορουσαμε να ειμαστε σ εκεινη τη φαση. Δηλαδη όταν κρεμιομασταν και βαφαμε ολες τις γεφυρες της αμερικανικης επικρατειας και πλυναμε όλα τα πιατα της αμερικανικης γαστριμαργιας, δεν μας ενοχλουσε να κρεμιομαστε μαζι με αλλοθρησκους ουτε να ξεβγαζουμε πιατα που σαπουνιζαν μαυρες πλυστρες. Εκει συνυπηρχαμε, στον πατο της κοινωνικης ιεραρχιας και πιθανον να μοιραζομασταν αισθηματα αλληλεγγυης, όπως οι Καλυμνιοι σφουγγαραδες στο Ταρπον Σπριγκς με τους μαυρους ψαραδες.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.