Η αριστερά δε χρειάζεται θύματα

Ένα από τα πιο εμετικά σχόλια που γράφτηκαν ποτέ στη σελίδα μας (για ορισμένους το block δεν είναι αρκετό, τους πρέπει άμεση εκτόξευση σε γκούλαγκ της επιλογής τους #γαλαντόμοι) ήταν πως: «…ηρωοποιείτε τον Ζακ, τώρα που ξέφτισε η μπογιά του Γρηγορόπουλου».

Τώρα.που.ξέφτισε.η.μπογιά.του.Γρηγορόπουλου.

Καταρχάς, το εάν είναι ποτέ δυνατόν να ξεφτίζει το άσβεστο μένος μας για ένα κρεσέντο εξουσιαστικής βίας, αφήστε να το ξέρουμε εμείς καλύτερα, φίλτατοι.

Επιπρόσθετα, πλανάται μια (βολική) παρανόηση στην προσπάθεια θεμελίωσης του δόγματος των δύο άκρων: η αντίληψη (ή μάλλον, η κατηγορία) πως η Αριστερά θρέφεται από τα θύματά της, περιμένοντάς τα να πέσουν βορά στο βωμό συσπείρωσης της βάσης της.

Εμείς, όμως, δε χρειαζόμαστε «μάρτυρες» - χρειαζόμαστε μονάχα να σταματήσετε να σκοτώνετε κόσμο.

Κάθε κορμί που πέφτει από χέρι μισαλλόδοξο, κάθε φωνή που σίγησε επειδή διέδιδε μειονοτικό λόγο, κάθε Αλέξης, κάθε Ζακ, κάθε Τεμπονέρας και Καλτεζάς, κάθε γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τη ματαίωση ενός αρσενικού, κάθε Petrit που τόλμησε να αντιμιλήσει σε ένα γνήσιο πατριώτη, κάθε θύμα που σκυλεύεται μετά θάνατον στη δημόσια αρένα, με τα όρνεα τους κυρ-Παντελήδες να ετυμηγορούν αν προκάλεσε, τι φόραγε, τι έτρωγε, αν άραζε με τύπους που έχουν όλοι δικαστήρια, κάθε πρόσφυγας που δεν αναδύθηκε ποτέ από τα νερά της Μεσογείου ή δεν άντεξε τα hot – spot - κολαστήρια της εποχής μας, κάθε Γιακουμάκης και κάθε κοπέλα που μεθαύριο θα γίνει ο φάκελος 742Α στο κάτω δεξιά συρτάρι ενός μπάτσου, κάθε Παύλος και κάθε Λουκμάν, κάθε νεκρός, είναι δικός μας νεκρός.

Είναι δικός μας νεκρός, όχι επειδή κουβαλάμε αποδείξεις πως σιγοτραγουδούσε τον ύμνο του ΕΑΜ στο ντουζ, αλλά επειδή το αίμα του (το αίμα που βάφει τα δικά σας –ισαποστάκικα/δε_βαριέσαι/μήπως_τα_’θελε_ο_κώλος_του- χέρια), μας θυμίζει ότι είστε ακόμα εκεί έξω, είστε πάντα επικίνδυνοι, στοχεύετε αλόγιστα και είστε ικανοί να δικαιολογήσετε ακόμα και την πιο ακραία, την πιο εξόφθαλμη, την ειδεχθέστερη μορφή ρατσιστικού, σεξιστικού, ομοφοβικού, φασιστικού (η λίστα είναι ατέλειωτη) μίσους.

Τους νεκρούς μας θα τους θρηνούμε, θα τους εκδικούμαστε και θα τους τιμούμε, όπως κρίνουμε εμείς δέον, δίχως στιγμή να ζητάμε την έγκριση των θυτών και των ηθικών αυτουργών τους.

Όχι επειδή χρειαζόμαστε τα θύματα προς κινητοποίηση του αγώνα, αλλά επειδή, έτσι που κατασπαράζετε το ανοίκειο, δεν προλαβαίνουμε ούτε να τα μετράμε.

Από τον τοίχο του ΤΖΙΖ