Ο Ηλίας Πετρόπουλος δεν ήταν ένας ακόμη Μπουκόφσκι

Κώστας Μανιάτης

Σαν χθες γεννήθηκε ο αιρετικός συγγραφέας που σκόρπισε τις στάχτες του στον υπόνομο (κυριολεκτικά).

"Προτιμώ έναν γνήσιο Δολοφόνο από έναν επιτυχημένο γιατρό. Το ότι ένας Δολοφόνος μπορεί, ταυτόχρονα, να ’ναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος είναι γνωστόν τουλάχιστον από την εποχή που ο Ντοστογιέβσκι εδημοσίευσε το Έγκλημα και Τιμωρία. Η αστική κοινωνία αυτοθαυμάζεται. Ο Δολοφόνος, ο Πούστης, ο Κλέφτης, η Πουτάνα, σπάνε τον καθρέφτη".

Τον Ηλία Πετρόπουλο τον γνώρισα κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία πάνω στα ρεμπέτικα. Και λέγοντας "τον γνώρισα", εννοώ έμαθα γι’ αυτόν, διάβασα γι’ αυτόν και ύστερα διάβασα και κάποια απ’ τα βιβλία του. Από κοντά δεν θα μπορούσα να τον γνωρίσω, είχε πεθάνει 3 χρόνια πριν αποφασίσω ότι πρέπει να σταματήσω να κοροϊδεύω τον κόσμο και να πάρω πτυχίο. Είχε πεθάνει το 2003 στο Παρίσι, όπου ζούσε αυτοεξόριστος – καμία σχέση με την αστεία αυτοεξορία τύπου Καραμανλή – και τελευταία του επιθυμία ήταν να σκορπίσουν τις στάχτες στον υπόνομο.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.