Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Παρά τις ωραίες
ανθρωπιστικές διακηρύξεις, δεν έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια
αξία. Κάποιες αξίζουν πολύ, κάποιες λιγότερο και κάποιες καθόλου.
Η
φρίκη εισέβαλε ξανά στις οθόνες μας χτες, μέρα του Καθολικού Πάσχα. Σε 8
«τυφλές» βομβιστικές επιθέσεις σε καθολικές εκκλησίες και πολυτελή
ξενοδοχεία στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 290
άνθρωποι και τραυματίστηκαν τουλάχιστον 500. Ένα αποτρόπαιο μακελειό που
όμως δεν μας εκπλήσσει. Γιατί τις τελευταίες δεκαετίας οι θεαματικές
σφαγές αμάχων (είτε από βομβιστές καμικάζι είτε από υπερσύγχρονα
βομβαρδιστικά) δεν προκαλούν έκπληξη. Η φρίκη έχει καταστεί αναπόσπαστο
μέρος της ειδησεογραφικής κανονικότητας.
Η φρίκη παραμένει σταθερή. Αλλάζει όμως η αντίδρασή μας σε αυτήν. Αντίδραση του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ, αλλά και των απλών πολιτών. Για το μακελειό στο Κολόμπο κανείς δεν δήλωσε «Είμαι Σρι Λάνκα». Αντιθέτως μετά τη δολοφονία των 12 εργαζομένων του Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου 2015, το «Είμαι Σαρλί» (Je suis Charlie) είχε λεχθεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της παγκόσμιας ελίτ.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Η φρίκη παραμένει σταθερή. Αλλάζει όμως η αντίδρασή μας σε αυτήν. Αντίδραση του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ, αλλά και των απλών πολιτών. Για το μακελειό στο Κολόμπο κανείς δεν δήλωσε «Είμαι Σρι Λάνκα». Αντιθέτως μετά τη δολοφονία των 12 εργαζομένων του Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου 2015, το «Είμαι Σαρλί» (Je suis Charlie) είχε λεχθεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της παγκόσμιας ελίτ.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου