Κώστας Κοσμάτος: Η ανάγκη για επιστροφή του δημόσιου συστήματος υγείας στην «εποχή του κορονοϊού»

Την δεκαετή οικονομική κρίση στη χώρα μας διαδέχτηκε η πανδημία του κορονοϊού, με απώλειες χιλιάδων ατόμων σε όλο τον κόσμο.

Η οικονομική κρίση και η πανδημία του κορονοϊού είναι δύο ξεχωριστά φαινόμενα, αλλά η χρονική τους απόσταση είναι τέτοια που μας επιτρέπει βασικές παρατηρήσεις στο πεδίο του δημόσιου συστήματος υγείας, κυρίως για τις στάσεις που παρατηρούνται από την κυρίαρχη κοινή γνώμη στις δύο αυτές συγκυρίες, αναφορικά με το δημόσιο σύστημα υγείας, προσπαθώντας να αναδείξουμε τις σχετικές τους αποκλίσεις και συγκλίσεις.

Κατά κοινή παραδοχή, στην εποχή της οικονομικής κρίσης, απαξιώθηκε το δημόσιο σύστημα υγείας στη χώρα μας. Θεωρήθηκε, λοιπόν, ότι αποτελεί ένα θεσμό που κοστίζει πολλά και αποδίδει λίγα. Έτσι στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης οι δημόσιες μονάδες υγείας έμειναν χωρίς προσωπικό, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς τις αναγκαίες προμήθειες σε υλικά. Οι ανασφάλιστοι έχασαν τη δυνατότητα περίθαλψης. Οι γιατροί στο σύνολό τους κατηγορήθηκαν ως «τεμπέληδες» και «φακελάκηδες». Η στροφή δε προς την ιδιωτική υγεία και ασφάλιση προέβαλε ως μονόδρομος. Είναι εμφανές ότι οι απόψεις αυτές εκκινούσαν από την ανάγκη περιστολής των δημοσίων εξόδων σε ένα χρονικό διάστημα μεγάλης οικονομικής ύφεσης και κατάφεραν να «κερδίσουν» την κοινή γνώμη, στη βάση της αναζήτησης των αιτίων της οικονομικής κρίσης: οι οικονομικοί πόροι που λείπουν θεωρήθηκε ότι δαπανήθηκαν -μεταξύ άλλων- και σε θεσμούς (και τους ανθρώπους τους) που «κατασπατάλησαν δημόσιο χρήμα». Και παρά τις προσπάθειες για αναστροφή της κατάστασης, τα παραπάνω στερεότυπα παρέμειναν αλώβητα στη συνείδηση του κοινού.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.