Πολύς λόγος έχει γίνει τις τελευταίες
ημέρες για το ζήτημα της ατομικής ευθύνης και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις
και τους κινδύνους που πυροδοτεί η «απείθεια» του ενός -ή και των
λίγων- στην συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Ψύχραιμες ή και -κατά κανόνα-
λιγότερο ψύχραιμες φωνές είναι καθημερινά πρόθυμες να μας καταδείξουν
τον διαρκή κίνδυνο του βιολογικού εκτροχιασμού. Από τους ατομικούς
δρομείς των δημόσιων χώρων στους παππούδες που σπρώχνονται στις ουρές
των τραπεζών, καθένας αποτελεί έναν δυνητικό δολοφόνο της κοινωνίας,
καθένας εκτός από το ίδιο το κράτος, του οποίου η διαρκώς επιδεινούμενη
κοινωνική πολιτική είναι αυτή που στην πραγματικότητα δοκιμάζεται,
αμφισβητείται, αποκαλύπτοντας τελικά τις χρόνιες ανεπάρκειες του.
Τι συμβαίνει όμως όταν η κοινωνία, σε
μεγάλο βαθμό έχει «ξεπεράσει» αυτήν την «νηπιώδη» συμπεριφορά που της
αποδίδουν καθημερινά τόσο τα Μ.Μ.Ε. όσο και τα ευρύτερα δίκτυα εξουσίας
της κυβέρνησης, χωρίς όμως το ίδιο το κράτος να έχει καταφέρει να
υπερβεί τις πολιτικές οι οποίες έχουν καθηλώσει την δημόσια υγεία και
την κοινωνική πολιτική; Το όλο πλαίσιο της μέτα-αλήθειας και του
ανοικτού δικτύου επικοινωνίας μεταξύ της κυβέρνησης και των Μ.Μ.Ε.
μπορεί σε μεγάλο βαθμό να μας απαντήσει το παραπάνω ερώτημα αλλά και
τους σκοπούς του.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου