Η κραυγή του απεργού πείνας Βασίλη Δημάκη: «Δεν θα με κάνετε ξανά αυτό που ήμουν»

Ο Βασίλης Δημάκης είναι ένας κρατούμενος που το τελευταίο που επιθυμεί είναι τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Βρέθηκε στη φυλακή από την εφηβική του ηλικία για σοβαρά ποινικά αδικήματα, βγήκε και ξαναμπήκε στις φυλακές, υποτροπίασε. Στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του, εκεί που όλοι συνήθως αρχίζουμε να αναστοχαζόμαστε για το ποιοι είμαστε και το τι έχουμε κάνει, κοίταξε πίσω του και αντίκρισε συντρίμμια: της ζωής των ανθρώπων που είχε πλήξει και της ζωής της δικής του. Και τότε, μέσα στη φυλακή, έκανε μια επιλογή: άρχισε να διαβάζει.

Η επιλογή αυτή ήταν μια εμπειρία αποκαλυπτική για τον Δημάκη. Δεν ήταν, δυστυχώς, το σωφρονιστικό σύστημα αυτό που του άλλαξε πορεία. Ηταν τα βιβλία. Βρήκε εκεί έναν πλούτο, άγνωστο σ' εκείνον, που συναντήθηκε με μια βαθιά αυτοκριτική για το χνάρι που είχε αφήσει μέχρι τότε στον κόσμο και μια εσωτερική παρόρμηση να το αλλάξει: «να κάνει κάτι» στη ζωή του.

Από τότε ο κρατούμενος Δημάκης μεταμορφώθηκε: παρακολούθησε το σχολείο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε με βαθμό αριστούχου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Eθνικού Kαποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πολέμησε με το κορμί του, με απεργία πείνας και δίψας το 2018, για να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής του. Και το κατάφερε. Από τότε παρακολουθεί ανελλιπώς τα μαθήματά του, είναι πλέον υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και περήφανο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας της σχολής του.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.