Μπορώ να γράφω και αλλά για ώρες… Λόγια που ίσως δεν προορίζονται να κάνουν τόσο μεγάλο κακό , αλλά καταφέρνουν να δολοφονούν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας.
Μεγάλωσα έχοντας την εντύπωση ότι είμαι άσχημη, ότι δεν μου αξίζει η αγάπη, ότι είμαι χαζή, βλαμμένη, ζωηρή ισοδυναμώ με 10 αγόρια & Αμφιβόλου ηθικής γιατί τόλμησα να δεχτώ δώρο του Αγ Βαλεντίνου στα 14 μου από ένα συμμαθητή μου !!!
Είμαι 33 χρόνων και ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να πασχίζει για το απουσιολόγιο του τμήματος και αφού τα κατάφερα να πάρω τους μεγαλύτερους βαθμούς όταν τα έδειξα στη μητέρα μου, αυτή είπε: Πως κάνεις έτσι; Δεν είναι και 20! Να σημειώσω πως είχα 19,5!!!
Με τον καιρό κατάφερα να καταρρίψω όλες τις λέξεις που κάποτε με πλήγωναν και δεν ήμουν εγώ! Κατάφερα να μάθω τι λέξεις μου αξίζουν και με τι λέξεις θα επιτρέψω να με αποκαλούν! Πέρασα πολύ καιρό ψάχνοντας να ανακαλύψω εμένα και πολύ περισσότερο χρόνο να καταλάβω πως δεν έφταιγα εγώ!
Γιατί όταν κατηγορείς ένα παιδί εσύ η μαμά του… γι αυτό αυτή είναι η πραγματικότητα! Γιατί η Μαμά του είναι ο κόσμος του όλος! Ο άνθρωπος που θέλει να μοιάσει, που θαυμάζει, που αγαπάει και για χάρη του προσπαθεί να καταφέρει πράγματα για να ακούσει ένα μπράβο! Για να καταφέρει να σε εντυπωσιάσει!
Βάζω στο Στάθη να κάνει διάφορα όπως πχ να τρώει μόνος του ή να πετάξει το pampers της μικρής και αν τα καταφέρνει έστω και κουτσά στραβά εγώ χειροκροτώ ζητωκραυγάζω!!! Βλέπω στα ματάκια του την λάμψη την περηφάνια. Νιώθει πως τα κατάφερε!
Ας μεγαλώσουμε παιδιά χωρίς τέτοια τραύματα… Τραύματα που θα τα δυσκολέψουν στη ζωή τους… Τραύματα που θα τα κουβαλάνε μια ολόκληρη ζωή!
Ας γεμίζουμε τη μέρα τους με θαυμασμό και χειροκρότημα! Ας τα κάνουμε να ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση.
Αναδημοσίευση από www.yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου