Μου ζήτησαν να γράψω “κάτι” για τον έρωτα. Δύσκολο! Είναι σαν την έμπνευση ξαφνικός, απρόσκλητος και δυνατός. Μια αίσθηση ξεχωριστή και ανεξίτηλη. Ακόμα και για τους ονειροπόλους και τους εναπομείναντες ρομαντικούς δυσεύρετος, ίσως και ανύπαρκτος. Κι όμως υπαρκτός ως παρουσία υπολείπεται όμως ουσίας. Με μορφή καλυμμένη από ένα ευτελές πέπλο και όχι από ακριβό μετάξι όπως του πρέπει. Παρεξηγήθηκε, υποτιμήθηκε και αμφισβητήθηκε μέχρι θανάτου. Που καιρός για αυτόν; Χάθηκε μέσα στα γέλια και στην ελαφρότητα του ρεπό σου, στις στημένες παρέες, στο φτηνό βόλεμα και στην κουρασμένη διάθεση για την αρχή. Η τόλμη του ξεθώριασε στην σιγουριά και στο νόθο ενθουσιασμό του.
Ο αυθορμητισμός και η λάμψη του, αυτά που σε γέμιζαν με όρεξη για ζωή, με ασυναίσθητα χαμόγελα, με αβίαστα τρέμουλα. Το γλυκό άγχος της αναμονής, της προσμονής και της αντάμωσης. Και ύστερα ήρθεο αιώνιος εχθρός του, ο φόβος. Τι και αν έχει έρθει απρόσκλητος, έχει σκουπίσει τα πόδια του στο χαλάκι της εξώπορτας του μυαλού και της καρδιάς σου. Κλείνει την πόρτα το μυαλό και η καρδιά τον καλωσορίζει και τον κερνά. Μισός, λειψός και μόνος σε ένα σπίτι για δυο. Τι ξέρεις; Τι ξέρω; Ότι έχει γραφτεί και θα γραφτεί για αυτόν θα είναι πάντα λίγα μπροστά στα πολλά που έχει να πει.
“Ο έρωτας στα χρόνια της μαυρίλας”, λερωμένος και τσαλακωμένος παλεύει να αστράψει και να μοσχομυρίσει στα λευκά του αλλά και να ομορφύνει στο κόκκινο του πάθους του. Μα είναι θεότρελος, αστείος και αμοιβαίος. Να εκεί γύρω σου, δίπλα σου, μέσα σου.
΄Ερῶ σημαίνει αγαπώ, όσο υπάρχει ένα από τα δυο θα υπάρχει το μπορώ, το ζω, το εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου