« Γιατί; »

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Πώς μια τόσο μικρή λέξη μπορεί να αποκτήσει τόση μεγάλη βαρύτητα; Αυτό το ερωτηματικό είναι ένας σοβαρός λόγος να ξενυχτήσεις και να ξυπνήσεις. Τα αδίκως και τα δικαίως διερωτώμενα, εκείνα που απαντήθηκαν με χιλιάδες απαντήσεις και εκείνα που δεν απαντήθηκαν ποτέ. Στα αναπάντητα “γιατί” οι απαντήσεις κρύβονται στη σιωπή των αντικριστών βλεμμάτων, τα πιο πειστικά και ηχηρά “επειδή” δόθηκαν την βουβή στιγμή, σε τοίχους γραμμένα όταν από φόβο και αμηχανία τα κεφάλια ήταν στραμμένα σε αντίθετη φορά.   

Όταν ο νους παύει να εξηγεί με την λογική οτιδήποτε δεν μπορεί να συλλάβει ή όταν αδυνατεί να βρει το “επειδή”, εισάγει μια καινούργια λέξη το αν, την μοίρα και το γραφτό - πεπρωμένο. Μα δεν υπάρχει γιατί. Γιατί έτσι! Άλλοι ακόμα παιδεύονται να το βρουν και θα το αναζητούν μέχρι να πεθάνουν και άλλοι αδιαφορούν ή χάνουν το κουράγιο να το ψάξουν άλλωστε τι νόημα έχει πλέον, ένα επειδή δεν φτάνει. Και αυτή η τάση της συνεχούς αναζήτησης και της ορθολογιστικής μας διάθεσης να τα ξέρει και να τα εξηγεί όλα;

Είναι ένας τρόπος που επινόησε το μυαλό για είναι σε εγρήγορση σαν να προπονείται  περισσότερο στα επειδή και λιγότερο στα γιατί. Μα όσες φορές και αν το ρώτησες και σου το ρώτησαν, οι εκφράσεις είχαν χαθεί και η απορία έγινε πρόσωπο, εκείνα που δεν αντέχεις είναι αυτά τα φωναχτά με την κραυγή. Το πιο άδικο έχει μείνει επίτηδες αναπάντητο επειδή το “επειδή” του σε ξεπερνά, σε κατατρώει δείχνοντας ακόμη μια φορά ότι δεν μπορείς, δεν επιτρέπεται να τα απαντήσεις όλα. Πόσα γιατί ξοδεύτηκαν σε μια ζωή, όσο γρήγορα το λες τόσο αργά το έχεις ξεστομίσει αφού αυτή η λεξούλα είναι απόρροια μιας πολύωρης, πολύχρονης ίσως και στιγμιαίας αντιφατικής διεργασίας για να φτάσει να γεννηθεί.

Το ρωτάς όταν δεν έχεις καταφέρει ακόμα να βρεις την πιο απίθανη απάντηση σε ένα γιατί που ίσως να μην υπάρχει ή όταν δεν θέλεις κατά βάθος να ακούσεις και να πιστέψεις το πραγματικό υποψιασμένο διότι;