“Batwoman” – γράφει η Κατερίνα Παπαστεργίου

Πετάχτηκε πριν έρθει η σειρά του, όπως πάντα άλλωστε. «Εγώ θα ντυθώ Batwoman» είπε. Σιωπή! Παύση…. Αυτή η ησυχία που κρατά δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσει η μπόρα που ενώ την περιμένεις, τάχα ταράζεσαι από τον κεραυνό. Γέλια, γιουχαΐσματα και πειράγματα ακολούθησαν και σταμάτησαν βίαια την υποψιασμένη ησυχία. Απτόητος με αναψοκοκκινισμένα τα μαγουλάκια του συνέχισε: «Θα έχω και ξανθά μαλλιά, μια περούκα με μεγάλα τόσοοοοο μακριά μαλλιά». Πλάσμα γλυκύτατο όσο και η φωνούλα του, όπως και κάθε παιδική. Συνεχίζει να υποστηρίζει την απόφασή του παρά τις αντιδράσεις των γύρω του. «Είσαι γκέι, αδερφή και κορίτσι». Αντίδραση ακαριαία, μπαμ και κάτω, χωρίς ανάσα, χωρίς σκέψη, σαν γροθιά στο στομάχι. Αντανακλαστικά γρήγορα και ξεκάθαρα, η απάντηση στην γροθιά. «Τι σας νοιάζει μωρέ τι θα ντυθώ εγώ; Εμένα αυτή μου αρέσει». Ξεχνάς καμιά φορά πόσο σκληροί κριτές γίνονται τα παιδιά και σου μοιάζουν; Xωρίς μάσκα, χωρίς προσωπείο, χωρίς ίχνος δισταγμού, αντιδρούν, επιτίθενται, αποδοκιμάζουν αυτό που μοιάζει παράταιρο, αλλόκοτο, παράδοξο στα μάτια τους. Αυτό που αντιτίθεται στο “φυσιολογικό” και στο καθετί που όρισα και όρισες  “νορμάλ”.

Το καλούπι έχει χρώμα; Το φύλο έχει χρώμα ροζ και μπλε. Και η έκφραση όμως, έχει χρώματα πολλά και οι στολές και οι ρόλοι και τα παιχνίδια. Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνόμαστε καλύτερα την ταυτότητα μας. «Όπως αντιλαμβανόμαστε όλο τον κόσμο Κυρία, έτσι δεν είναι;». Η ενίσχυση της σεξουαλικής έκφρασης του παιδιού από την πλευρά των γονιών, των δασκάλων απαραίτητη, θα προσφέρει στο παιδί την δυνατότητα να αναγνωρίσει τις φυσιολογικές του ανάγκες και να διαμορφώσει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Μαθαίνουν, παρατηρούν, υιοθετούν συμπεριφορές, πειραματίζονται, διαχωρίζουν, επικρίνουν, επαινούν, δέχονται και απορρίπτουν. «Batwoman» λοιπόν. Επιθυμία; Επιλογή; Μην είναι η φανταχτερή γυαλιστερή στολή; Μην είναι η περούκα;

Ο Ηρακλής, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Ινδιάνος, η Πριγκίπισσα, ο Cowboy σαστισμένοι και λίγο προβληματισμένοι μετά το κράξιμο στην «Batwoman», ησυχία! Μέχρι να σηκώσει κάποιος ξανά το χέρι και να δείξει και να γελάσει και να βγάλει την γλώσσα του και να φορέσει την ταμπέλα που έγραψε για τον άλλον. Εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς;
Μη σου τύχει……..